Vatt'ghern - Wiedźmin PBF

Młodego w chuja nie robił - taki to nie był i dał mu wszystkie trzy monety. Ba, nawet podziękował. Czy to była słuszna wdzięczność? Czy aby słuszna hojność? Zobaczymy...

Mus mu było dostać się do ratusza, jeśli przy ratuszu jegomościa o dość specyficznej urodzie nie znalazł - a poszukał, chcąc się błędu wystrzegać. Z braku innych kuszących opcji, postępował wedle instrukcji młodego - kolejny raz swój los zawierzając radom nieznajomego. No i by szukał... Łysego, z wąsiskami i brodą o specyficznym ułożeniu; takiego w luźnych szatach, gościa o egzotycznej urodzie, który sprzedaje świecidełka.

Tak... miał cel. W tej chwili dość konkretny - i do niego dążył, bardziej pomny na przekleństwa miasta niż zainteresowany jego urokami.

Ni chuj tu nie pasował - tak jak ten elf. Nie chciał pasować. Nie wyobrażał sobie, że kiedyś byłby zmuszony tułać się po urzędasach... O nie, na nich nawet wiedźmin nie pomoże - są jak hydra. Życie ich dostosowało... Większość z nich. Mhm... Twoja żona daje na lewo i prawo, łysiejesz, w dzieciństwie się z ciebie naśmiewali, twoje życie to pasmo porażek a ty pragniesz zemsty - witamy z otwartymi ramionami.

Wyłapał wzrokiem osobę o dość niecodziennej prezencji, ufryzowaną podle podanego mu opisu. Więc to musiał być ten pan Sesir. Skoro tak - ruszył ku niemu bezzwłocznie.
- Witam. Wy jesteście mości Sesir? Bo jeśli tak, to od kupca Schmeissera mam dla was posłanie. - Co żywo zagaił, wykładając od razu, to co miał do przekazania. Niby ciągle mu po głowie chodziło, co to kurwa za "Adab" tkwiące mu w głowie, i dlaczego właśnie w ten sposób zapamiętał imię właściciela. Może źle trafił, a jego pryncypała sporo osób znało? Może to jakaś ksywka? A może zwyczajnie, kurwa, zjebał i to było Sesir?

Chuj... Ryzykował.

- Jestem Rysław. Jeśli, oczywiście, ma to dla was, waszmość, jakieś znaczenie. Nie wiem, czy w Ofirze... - Spojrzał nań, podążając obok. Lewą ręką pomógł sobie w zdjęciu rękawicy. - ...nie wiem, czy uznajecie uścisk dłoni za powitanie. Jeśli tak...- Tutaj, zależnie od odpowiedzi, podał mu prawicę i uścisnął lub zrezygnował i zaniechał, być może dowiadując się, jakie powitania obowiązują za wielkim morzem. W końcu... co kraj to obyczaj. A przybysze... Przybysze czasem się dostosowują, a czasem próbują dostosować wszystko pod własne wymagania. Tym razem padło na człowieka z pieniądzem, podczas gdy on sam był w tym mieście włóczęgą, plebejuszem bez większego znacznie - to jasne, kto mógł tutaj czuć się panem, a kto musiał się dostosować.

- Nie, panie Sesir, powinienem iść z nimi. Mam tam jeszcze obowiązki... - Bardziej niż o obowiązki, chodziło mu o łup i własność, które tam zostawił: porządny miecz i jego własna kusza. Kurwa, o ile wierzył w to, że Hurna nikt nie zajebie sobie na własność, to gorzej z upilnowaniem ruchomości. I teraz go zastanowiło, czy oby dobrze, że wtedy tam te krasnoludy polazły. No ale chuj, przyda się też wózek, coby przytaszczyć Hurna. A do wozu jego najemcy tylko koń by się zdał. - Zresztą... Prędzej się zgubię w tym mieście. Albo mnie ukradną i wcielą na jakiś statek. - Tutaj uśmiechem dał do zrozumienia, że sobie tak troszkę żartuje.

No to... To mógł iść. Dopilnować swego. I tak dalej... Zresztą, bardzo też był ciekaw, co z rannym bandytą - ile chuj powiedział. Nie sądził, aby z taką raną i bez pomocy długo wyżył, ale może gęba mu się rozwarła i coś zdradził.

Później mówiono, że przybyli z biura na starówce.

Jako że Rysławowi udało się przytargać tutaj Bombaza w całości oraz nie narażając ich na zwłokę, pryncypał uznał, że oszczędzi mu przynajmniej szarpaniny związanej z formalnościami wewnątrz przybytku wątpliwego porządku a niewątpliwej biurokracji. Poprosił tylko, by stanął podle wejścia, mając baczenie na plac, w szczególności zaś na czarne odziano sylwetki mające słabość do kolczastych batogów, lubiących występować stadami, często pod przewodnictwem dziwnych, niebezpiecznych ludzi, podających się wielebnymi. Prowadzanie się, lub może raczej prowadzenie podejrzanych typków, z poplamionych skrzepłą juchą i wymiocinami kaftanami mogło niepotrzebnie zwracać ich uwagę, tym bardziej że wyglądało to wypisz wymaluj jak chleb powszedni służb bezpieczeństwa tego miasta.

Szczęście w nieszczęściu, Rysław nudził się, nie dostrzegając niczego ekstraordynaryjnego, co mogłoby krzyżować im szyki lub opóźniać i tak wlokące się jak smród za pospolitym ruszeniem plany.

—  Pan ciągle tutaj, czy znowu tutaj? — usłyszał gdzieś w okolicach uda. Spoglądając w dół, mógł dostrzec ciemnowłosą czuprynę należącą do dzieciaka. Tego samego, którego zastał jakiś czas temu przy kramie lombardu „Korona”. Wyszczekany łebek, który wskazał mu drogę do ratusza za kilka drobnych. — I kim był gość, co go tutaj prowadziliście, jak świniaka? Trochę się dziwowaliśmy z chłopakami, jak zobaczyliśmy, że nie na targ, a do ratusza.

— Jest pan wojownikiem? — zainteresował się smarkacz. — A był pan kiedyś może siłaczem? Wie pan, takim jak na jarmarkach cudów, albo w wędrownych trupach, co łamią podkowy gołymi ręcami? Albo może jest pan z Wysp? Widziałem kiedyś w naszym porcie żeglarza ze Skellige, i też był taki wielki. Jak kaszalot! — pochwalił się młody, wyraźnie przejęty. — Co się robi jako wojownik? Poza mieniem oka na wypłoszów? Po co nosi się ze sobą tyle broni? —  Czoło dzieciaka zmarszczyło się w zastanowieniu. — Jak będę starszy to pójdę na wojnę. Pan Sersil zawsze kręci na to głową i gada, że obym nie musiał. Ale pan Sersil musi tak mówić, bo jest tym... Pacyf... Pacyfikatorem. — Młodziak strzelił palcami przypominając sobie właściwe słowo. Zaraz potem skrzywił i splunął. Na uwagę o kapuście.

— Ueee.  Nie, przyszedłem z posłaniem od pana Sersila. Ustnym, do zapamiętania i przekazania kupcowi Schmeisserowi. I wam też, bo też kazał pana zaprosić. Wieeeęc, pan Sersil prosił powiedzieć, że gdy panowie załatwią swoje sprawunki, proszeni są stawić się w „Pod Pełnym Trzosem”, żeby... Żeby policzyć się za transport. — Chłopiec kiwał się z czubków butów na pięty, wygłaszając spamiętane przesłanie. —  No. To chyba tyle. Powiecie mu? Bo nie chce mi się tu czekać, a jak przyjdzie to pewnie będzie chciał częstować jakimś świństwem. Powiedzcie mu, proszę!

— Aha — dzieciak przytaknął, słuchając z uwagą. — I ja — odparł, dowiadując się o zasadności dywersyfikowania swojego arsenału. —  Kiedy urosnę, sprawię sobie broń z prawdziwego zdarzenia. Na razie mam samą pochwę. — Wyciągając zza paska, niewielki kościany pokrowiec na zakrzywione, zademonstrował go z dumą i namaszczeniem, jak gdyby objawiał  posiadanie nocnika samego Hierarchy Novigradu. — Ale z czasem dorobię się ostrza! W miarę jak zarabia się złota i zdobywa łupów, trzeba je sobie ozdabiać, wysadzać kamykami i grawerować złotem, albo inne takie. To zwyczaj z kraju Pana Sersila. Każdy chłopak tam tak ma! Niektórzy dostają w spadku po ojcu albo dziadku... Ja muszę zapracować na własne. Jak Sersil — dodał najpoważniej w świecie.

— Prawda. Jest pan w porządku — oznajmił po chwili zastanowienia, nieco ostrożnie, choć wyraźnie zaciekawiony. Na wzmiankę o nauce fechtunku ożywił się jeszcze bardziej. — Bardzo dobrze! Bo pracuję dla pana Sersila, a on jest ważnym i szanowanym kupcem, co ma dużo koron, mnóstwo towaru zza morza i zna strasznie mnóstwo innych ważnych osób, nawet kapitana statku i faktora z Zangwebaru! No! — skwitował, niemal rosnąc w oczach, czując ważkość powierzonej mu właśnie funkcji. Tego, że to jego prosi się o radę. — A zatem, co chciałby pan wiedzieć? — oznajmił nonszalancko, wspierając się jedną dłonią pod bok, a drugą gestyklując. U kogolwiek podpatrzył tę pozę trudno było orzec, czy wykonywał ją bardziej udatnie czy komicznie.

— Na co... Uważać? — Młody zamrugał szybko oczami, nieznacznie poruszywszy głową, jak gdyby nie zrozumiał pytania. Towarzysząca temu chwila zastanowienia oraz wycinające hołubca spojrzenie, przyniosło jednak owoce. Młody otworzył się i rozgadał. — No, tak na dobry początek to port — oznajmił z miną znawcy, wyraźnie zadowolony, że ktoś dużo starszy pyta go o poradę. — Bo tam zawsze kręci dużo różnych jegomościów, w większości takich co lubią zaczepiać o nic. I na żartach znają się okrutnie mało. Rozbrat, jeden z ochroniarzy w naszym kramie, ten taki gruby i umięśniony, mówi, że nie chcą się ciulać tylko od razu żenią z kosą. Czy jakoś tak? I że jeżeli nie jest się z tamtych rejonów, to niech kutas boski broni, żeby wystrzegać się Albatrosa. Na zachodnim bazarze i starym mieście najwięcej kradną. Na tym pierwszym to pono najbardziej w ratuszu, a o. — Dodał, ruchem głowy wskazując budynek za szerokimi plecami wojownika. — Bo Pan Sersil mówi, że tu urzęduje złodziej na złodzieju. Ale w tłumie na giełdzie czy placu bazarowym też mieć oczy dookoła dupy, bo bardzo kradną, a nosić mieszek na wierzchu, u pasa to jak prosić się o nieszczęście. Eee... Co by jeszcze... No, wiadomo, że strażników, zwłaszcza takich czarniawych, co obstawiają kapłanów lub innych takich. Co do kapłanów to różnie, jeżeli od Ognia, to raczej ostrożnie, bo łatwo mogą wmówić tę, no. Erezję. Jak biali i łyso goleni, to są z takiego kultu, co to mają świątynię gdzieś niedaleko, o, tą wielgachną, centralnie naprzeciwko nas! — pokazał palcem okazały gmach po drugiej stronie placu, centralnie naprzeciwko Ratusza. — Raczej nie są bardzo źli, ale zawsze niemili i brzydko pachną. Jeżeli kapłanki, zwykle młode i zajmujące się chorymi to będzie, że z chramu Melitele, ale one są w porządku. Tylko mają taką straszną dowódczynię, wyglądała na starą i nieprzyjemną, także ja bym uważał! Hmm... — Dzieciak podrapał się w głowę, szukając inspiracji w zgromadzonych wokół nich skupiskach tłumu. — O, elfy! Na nich też uważać, bo dużo ich wciąga taki biały proszek, po którym robią się chorzy. I są gotowi napaść za kilka kopperów. Kiedyś taki jeden gonił mnie przez pół starówki, jak zobaczył, że udało mi się zarobić koronę! Krasnoludy... Aj. — Grymas wykrzywił mu twarz. — Ci potrafią zbić. I zawsze kupią się razem, kiedy jednemu dzieje się krzywda, tylko patrzeć aż pojawią się koledzy. Tak jak elfów sporo ich w czerwonej dzielnicy, ale chyba jeszcze więcej na starówce. Są jeszcze, no, gnomy. Niedużo, tylko że są... Dziwni. Bardzo szybcy i trochę się ich boję, bo chyba umieją czary. Nie mówcie nikomu — zastrzegł nieco zmieszany. — I niziołki, ooo! Chłopaki niziołków robią zawsze najlepsze proce!

— To chyba wszyscy. No, tak ogółem — podsumował na zakończenie, wyraźnie starając się przypomnieć sobie coś jeszcze. — To znaczy z naszych, miejscowych, bo tu jest dużo przyjezdnych, ale ich jest dużo, mnogo i każdego dnia dostrzega się innych. Zwykle wyglądają, a tak jak wy. Duzi, pełno broni, albo mniej, ale zawsze jedna przy sobie. Są tacy, co poruszają się tak... — Młody przeszedł się przed Rysławem udatnie imitując sztywny sposób poruszania się kogoś, kto ostatnie dni spędził w podróży, w ciężkiej zbroi. — Albo tak! — oznajmił i zapląsał w piruecie. — I tacy, i tacy zwykle przynoszą kłopoty. Albo rozwiązują. Mają duże ręce albo chude i wąskie. Mówią dużo i głośno albo cicho i wcale. Ojej, ale ci drudzy są zwykle gorsi. Im zawsze brzydko patrzy z oczu, brr.

— Dwie sztachety? — zapytał głośno, choć bardziej po to, by powtórzyć celem zapamiętania. — Aha. — Młody oblizał się, wyraźnie zamyślony i nieco przejęty. — Już? Na teraz? A ino, że pan może! — „Facet” poprawił swój przyodziewek, wytarł nos i wyprostował się, utwierdzony w przekonaniu o ważności swojej pracy. Strzeliwszy obcasami małych butów, przebiegł się przez plac doręczyć wieści do nadawcy.

Rysław czekał. I rozglądał się. Obserwacja nie przyniosła mu rewolucyjnych czy odkrywczych wniosków. Na zachodnim bazarze panował ruch. Patrząc na przelewający się z ulic tłumek, dało się zmiarkować, że owszem, przy stoiskach ciżba okazywała się niemała, jednak najbardziej uczęszczanymi trasami były dzisiaj te między bankami, biurami oraz infrastrukturą instytucji publicznych. Znaczy się budynku, pod którym sterczał. Siłą rzeczy napatrzył się przede wszystkim na petentów, gdyż to ich przychodziło tutaj najwięcej. Widział na przykład delegację odświętnie ubranych niziołkowych kupców, zdaje się spokrewnionych ze sobą, wnioskując z poufałości, które wymieniali, kłócąc się o wszystko. Burcząc pod nosem, przedefilował przed nim wąsaty kupiec, gruby jak tucznik, z aparycji przypominający raczej piłkę z wąsem osadzoną na tuszy niż humanoida. Była też kobieta, dobrze ubrana, która niewiadomym sposobem trafiała wszędzie gdzie chciała, chociaż jej spojrzenie nawet na moment nie spoczywało na ziemi oraz otaczającym ją tłumie. Spostrzegł starego pierdołę w poplamionym kaftanie, z długą siwą bródką, który mamlał coś do siebie, a przechodząc zostawiał za sobą istną smugę woni zacieru, choć sam wydawał się trzeźwy jak świnia. Serdecznym „ E. Siemasz, kurwa” pozdrowił go krasnolud, jakby znajomy, jeden z tych, których z polecenia Schmeissera zaprzągł do roboty przy wyciąganiu ich z kabały pod miastem, bodaj Gburek. Strażników ani inszych porządkowych nie dostrzegał. Przynajmniej takich, którzy łazili w mundurach. Kilka razy mignęły mu hełmy gdzieś w oddali, na placu bazarowym. Poza tym najbliżsi byli ci z warty przed ratuszem, grający w kości na przytarganej czarci wiedzą skąd skrzynce.

W końcu doczekał się i samego Schmeissera, który stanął przed ratuszem, obracając w palcach świeżo otrzymany klucz. Za nim, przechodząc z nogi na nogę, postępował jegomość Bombaz, czając się jak srający w lesie knur.

— Majestat prawa, kurwa mać — skwitował Schmeisser kwaśno, choć z ulgą. — Skorzy do roboty jak elfi rolnik. A chyży jak ślimak w ciąży. Że nie wspomnę o podatku. Ale jest pergament, uznany przez jurament. Tedy możemy w drogę. Jak było? Miarkuję, że spokojnie, prawda?

— Od Sersila, powiadasz? — Schmeisser skinął głową, przyjmując wieści. — Aj, słusznie. Oczywiście, pójdziemy, w końcu poratowali nas w potrzebie. Umów należy dotrzymywać. A długi spłacać, ludzka rzecz — przytaknął  bez ostentacji i zerkania za siebie, jednak dostatecznie wymownie, by stojący za nim Bombaz skurczył się i wbił wzrok w ziemię, poruszając ustami. Jeżeli coś mówił, nie było tego słychać za bladź. Łysawy zaraz jednak poderwał głowę i kark jak spłoszona sarna, gdy zagadał do niego Rysław.

— D-do mnie? — zająknął się wyraźnie przejęty. — Kto niby? Przedstawił się? Rzeknijcie, natychmiast! — zażądał, rozglądając się płochliwie znad ramienia Schmeissera. — Nikomu nie mówiłem, że tu będę, o co tu się rozchodzi?
Schmeisser odsunął się od Bombaza z niejakim wstrętem, spoglądając na Rysława z pytaniem wymalowanym na twarzy. Do którego dołączyło wraz drugie, na ustach, wypowiedziane na głos.

— Jak wyglądał? Czy nie był to aby żaden przedstawiciel lokalnego kościoła, matki naszej? — Ton z jakim wypowiedział ostatnie słowa, sugerował dobitnie, że bardzo chciałby zostać sierotą.

Schmeisser uspokoił się na wiadomość o tym, że wypytujący nie okazał się przedstawicielem kościelnej hierarchii. Sugestię, zdaje się, wyłapał również. Ale był daleki od okazywania jej entuzjazmu.

Bombaz kręcił nosem i grymasił, nieufny jak stara panna, której nagle prawią komplementy.

— Myślałby, kto, że macie więcej pracodawców jak pan Schmeisser. Albo, że czynicie to charytatywnie. Minęliście się z powołaniem mości Rosławie. Winniście byli zostać kapłanem — burknął, czując się pewniej pośród otaczającego go tłumku, co rusz oblizując wargi i co jakiś czas spozierając w kierunku rżnących w kościęta strażników, którzy jednako poza swoją grą zdawali się mieć wszystko w dupie. — Azaliż skąd pewniście, żem zawinił temu człeku? Może zełgał? W końcu oszustów nie brakuje!
Schmeisser uciszył wywód kupczyka, patrząc się nań jak na kawałek gówna. Gdyby hipokryzja, wzorem milczenia była złotem, tupeciarz nie tylko spłaciłby dług w terminie, ale wykupiłby cały Novigrad razem z przedmieściami i przylegającymi gruntami.

— Puść go, Rysławie — orzekł spokojnie. — Nie podpisałem jeszcze blankietu z zapłatą, wątpię by zechciał urządzić sobie spacer po mieście. A pan Bombaz zechce pewnie jeszcze zabrać jeszcze swoje rzeczy. Względem zaś naszych sprawunków z panem Sersilem, pozwólże na słówko... — dodał, zapraszając go, by pogadali nieco dalej, gdzieś poza zasięgiem uszu Bombaza, który i tak wyciągał osadzoną na krótkiej szyi głowę, łypiąc na nich podejrzliwie z oddali.

Schmeisser rzecz jasna nie zapytał o Sersila, to była przykrywka, żeby rozmówić się z Rysławem na temat tamtego.

— Ty uważaj ze ściskaniem go, bo on jest jak bukłak gównem. Przydusisz za mocno i powalasz sobie łapy świeżym gnojem — wycedził przez zaciśnięte zęby, by czający się chytrek nie uszczknął słowa z ruchu jego warg. — Nikogo doń nie było, prawda? Co on ci, kurwa, obiecał, że tak się z nim szarpiesz? Berło króla Dezmoda? Brisingamen? Aj!

Pryncypał wysłuchał, z miejsca mu odpowiadając. — Nie naciągaj naciągacza. Ten tam — nie poruszył się ani nie odwrócił, ale jasnym było kogo miał na myśli. — Skroiłby swoją matkę węgorzom w kanale za mniej niż trzydzieści. A jak dalej będziesz się przepychał przez barykadę, to wrobi cię tak, że jedyny spor a zysk, jaki z tego będziesz mieć, to jak przyoszczędzisz na jedzeniu i noclegu. Jeżeli uśmiecha ci się spleśniały chleb i zgniła słoma, bo w areszcie nie będziesz co miał rachować na wyższy standard. Jesteśmy w środku miasta! — syknął. — Jak będziesz go tu targał, jak oną wypowiedzianą już świnię na postronku, próbując przydusić, to ktoś przyuważy i zamiast pomnożenia majątku, narobisz sobie biedy. I mnie, prawdę rzekłszy, również.

— Z tego com zapamiętał — Schmeisser podniósł oczy, lecz nie głos — W boju i sam dotrzymywałem wam towarzystwa, nie zaś schowałem się pod wozem. Wspólnie stawaliśmy, broniąc dobytku i własnych żyć. Tak jak się umawialiśmy. Czy nie o denara? — zakończył pytaniem z przypowieści proroka Lebiody o pracownikach winnicy.

— Idziemy? Czy może życzycie sobie kontrakt i dniówkę i idziemy, tedy że w swoje strony? — zapytał, choć bez wrogości, choć atmosfera wyraźnie stężała. Wyczulony na punkcie żołnierskiego honoru żachnął się widocznie, sugestią, że nie uporałby się samotrzeć z łachudrami, którzy napadli go na szlaku. Nawet jeżeli była to po części prawda, tak jak część życia, którą zawdzięczał wtedy Rysławowi, zresztą z pewną wzajemnością.

Wtem coś przemknęło między nimi, nadbiegłszy od strony zatłoczonego placu.

— Panie żołnierzu! — zwróciło się zdyszane do Rysława, zupełnie ignorując pryncypała. — Nie było sztachet... Ale... Klepki... Z beczki... Też mogą być? — Dwie niezagięte jeszcze deski, niby dwa nagie miecze podniosły się przed Rysławem, wzniesione przez ręce smyka, którego niedawno posłał z misją. Odrobinę krótsze od porządnej wiejskiej sztachety, choć dorównujące im długością. I tak na czuja, nieco lżejsze. — Pan Sersil... Pyta też... Ile?

— Co? — zaskoczony Schmeisser przyjrzał się nielatowi, deskom a zaraz potem Rysławowi. — Umyśliłeś zostać bednarzem, Rysław?

Schmeisser kiwnął głową. Uraza to nie córka ani sakwa z oszczędnościami, nie warto było jej chować. Rysław poznawał prawidła działania wolnego rynku, a pryncypał słuchał z uwagą.

— Osobiście — rzekł mu — Nie kuszę losu. Noszę kuszę. Dobry pomysł na hasło reklamowe? Jak uważasz? Ha, zanotuję to sobie. — Zapamiętał i nie przerywał, choć to przypomnienie nie było wcale od czapy. Payens sam nosił tego typu broń, a każdy nowoczesny człowiek, chcąc wyrównać swoje szanse, zaopatrywał się w nią. Znak czasów, w których nie potrzeba być bardzo obeznanym z bronią, by móc się bronić. Nawet jeśli nie przed wszystkim i wszystkimi, którzy chcieliby uczynić ci szkodę lub wstręt, to na pewno był to niemały krok dla sposobu walki, a prywatnie dla dywersyfikacji swojego uzbrojenia.

— Desperatów nie brakuje — przytaknął — Gorzej z wakatami dla ich obrońców. Ale jako rzekłem wam wcześniej, nie wyznaję się na religii, obrządkach, a i nie jestem na bieżąco, choć nadrabiam. Choć nie w sprawach ordaliów i tutejszej wiary. Mnie wystarczy znać tyle, że Ogień parzy — skwitował krótko. Nie lubił podejmować tematu, ze swojej strony trzymał się z daleka od kościoła i liczył na pełną wzajemność, nie dając mu powodów do nazbytniego interesowania się jego osobą. Chyba że zdarzały się naprawdę dobre okazje. Tudzież propozycje nie do odrzucenia. Czasem obydwa naraz.

— Chyba trochę na to za wcześnie — zgodził się względem rozmowy o podwyżce. — Pracujecie dla mnie dopiero jeden dzień. Chocia nie twierdzę, że nie sumiennie — dodał.

— A z ciekawości to, czego tak pilnie ci potrzeba? — spytał, faktycznie z ciekawości, bo w gruncie rzeczy „ekpiważ”, który Rysław najpewniej miał na myśli, stanowił część jego branży. — Nie przyjechaliśmy oblegać tego miasta, tylko robić tu interes, ale jeżeli faktycznie jakieś... Hmm, narzędzia, są wam potrzebne, możemy pomyśleć. Gdy sytuacja nieco okrzepnie i się uspokoi.

Tymczasem młody wyglądał na przejętego.

— Ja wiem, ale tu mało płotów, a jak buchnąć je komuś z bramy czy podwórka, to raz, że trudno, bo mocno trzymią, a dwa, że strasznie patrzą, no! — Klepki nie były takie znowu najgorsze. Przy dobrym nożyku albo jeszcze lepiej, drapaku, dałoby radę wystrugać je dostatecznie, co by szło łatwiej chwycić i nie skończyć z łapą w drzazgach.
— Aj, to bardzo dobrze, to pożyteczna nauka — orzekł Schmeisser, rozumiejąc sytuację. Kiedy nie patrzył przez moment, dzieciak pokazał mu język. A zaraz potem powiedział:

— Eee, naczy się, nie ile desek, tylko ile się należy. Bo ja mu powiedziałem, że pokaże mi pan jak się wojuje. A on na to, że zgoda, ale to w wolnym czasie, kiedy nie będę się uczył z Panem Sersilem kupiectwa. I że jak się dowiem ile, bo za pracę lza płacić. No a za to, co ja wam powiem co we mieście słychać to ewentualnie zniżka — dodał, szczerząc się i dowodząc, że nie przysypiał na tych naukach kupiectwa.

W kwestii świadomości na temat broni oraz popularyzacji wiedzy na temat jej używania, wiedza i domysły Rysława były słuszne. W niektórych większych miastach Kontynentu, a Novigrad rzecz jasna się do takich zaliczał, co zamożniejsi ich mieszkańcy mogli uczyć się fechtunku, który dawno przestał być jeno domeną wyłącznie żołnierzy, elit i zawodowców. Choć rzecz jasna, trafić na dobrego nauczyciela było diablo trudno, a oszustów nie brakowało. A czasem i zwykłych cyrkowców i sztukmistrzów, który wyczyniali efektowne szpasy z mieczami, by zabawiać tłumy. Tu i ówdzie mignęło mu kilku takich kuglarzy, jeszcze podczas sterczenia pod ratuszem. No, a całej reszcie, tej która nie miała dojść lub dostatecznej wiedzy czy gotówki, zostawały insze dyscypliny. Kije, tasaki zapasy, w końcu własne ręce i gibkość ciała. W warunkach miejskich sprawdzające się niekiedy nie gorzej, a bywało że lepiej i szybciej. Lokalne gangusy mówiły na to „sprzęt” wyróżniając tu praktycznie wszystko, nawet a takie o, klepki, które właśnie przed momentem sobie obadał. A do tego pały, noże siekiery, kastety. Od święta trafił się łańcuch. Chociaż wiadomo, że prawdziwych wirtuozów najbardziej interesowały ustawki na kopy i kułaki.

Paranoja, paranoją, ale ostrożności nie za wiele. W mieście bywało nerwowo, a niejeden zelota skłonny byłby zgrzeszyć nadgorliwością, oczywiście w dobrej wierze, i w Dobrej Wiary obronie. Nie ścigano może tak bardzo za byle głupstwa, jak zarzucali to religii jej przeciwnicy ( ci spoza Novigradu, bo wewnątrz jego murów to ze zniczem ich szukać), jednak gdy już udało ci się podpaść, wiele z tego co wcześniej powiedziałeś, mogło się obrócić przeciw tobie i zostać zinterpretowane na twoją niekorzyść. A wtedy tłumacz się chłopie, że nie jesteś pegazem.

— Kolczugi — mruknął Schmeisser. — Drogie toto jak cholera. W waszym przypadku bardziej niż zwykle, a dojdzie jeszcze niemały czas realizacji zamówienia. Najtaniej będzie jednak pod miastem. To znaczy jak na Novigrad. Z tym, że macie gwarancję jakości, bo jak pójdziecie z tym do takich Cohennów to splot będzie porządny a materiał niefałszowany. — Schmeisser nie troskał się zbytnio, jednak szarpnął się na małą poradę. W końcu nic nie kosztowała. — Koń, ach pszakrew, nawet mi nie przypominajcie — zaczął zrzędzić. — Samemu mam teraz ten problem na głowie, bo przecie nie będziemy we dwóch ciągnąć naszego wozu.

— Naprzeciw ostrzu, naprzeciw pice, wzuj grube nogawice! — zrymował, najwyraźniej odkrywając w sobie talent do haseł i poezji. — Hem, takie sobie. Ale to prawda. Młodziki lekce sobie ważą osłanianie ud, a to przecie jedno z bardziej odsłoniętych miejsc podczas starcia. Z tym akurat nie będziecie mieli problemu, uskładacie raz-dwa. Nie biorą za to wielce drogo.

Gdy doszło do tematu nauki walki między Rysławem a młodym posłańcem, tamten w odpowiedzi pokiwał skwapliwie głową, wyraźnie zadowolony z takiego obrotu spraw. Schmeisser zaś odpowiedział na pytanie o ich obecne plany zaraz potem.

— Pierwiej mus mi przypilnować tego tam, szachraja. — Wskazał podbródkiem na Bombaza, wciąż stojącego pod ratuszem, udającego że podziwia kunszt architektury oraz obsranych przez ptaki wykończeń frontu. — To znaczy, wywalam go z mojego biura i będę patrzył mu na ręce, czy aby nie wynosi z niego więcej niż się nie umówiliśmy. Ot, dla przykładu dokumentów, które winien jest teraz mnie — wyjaśnił. — Naprawdę nie zajmie mi to długo, tedy jeśli zechcesz porozmawiać sobie z Akabem o waszych prywatnych interesach, możesz śmiało zjawić się tam przede mną. I bądźże uprzejmy, napomknąć mu przy okazji, że i sam się do niego wybieram. Sersil jest w porządku, zrozumie i nie będzie robił problemu. Wobec tego, jak uważasz.

— Pan Sersil czeka na starówce, pod „Pod Pełnym” — odezwał się nielat. — Mówiłem Panu? W razie czego jakby pan tam nie był, to ja wiem gdzie to jest, ja byłem! Mogę zaprowadzić, bo też idę.

— I ja nie mam nic przeciwko — oznajmił Schmeisser.  — Wyprowadzka jest obecnie w jego interesie, i szczerze powątpiewam by umyślił coś głupszego niż do tej pory. Zresztą. — Pryncypał kaszlnął, rozejrzał się. — Jeżeli gadać o długach, to w zaciszu biura, nie na tłumnej ulicy. Choć osobiście nie zachęcam. Zresztą, widziałbym tu inszy problem.

Problem, o którym wspomniał Schmeisser pokazał się bardzo szybko, w momencie gdy poproszony o pójście z nimi Bombaz, zaparł się i obruszył.

— Ooo, nie. Dla przejrzystości interesów zgodzę się na towarzystwo notariusza, nawet funkcjonariusza porządku, ale nie waszego ochroniarza! — oznajmił, unosząc tłusty paluch w górę. — Jaką mam gwarancję, że nie zechce uczynić mi szkody na zdrowiu czy majątku jak przedtem, gdy zamkną się za nami drzwi? — Krętacza niełatwo było wyczuć i to nie w sensie odoru jego ciała. W sytuacjach stresowych reagował różny, często skrajnie nieprzewidywalny. Jednak w tym konkretnym momencie jasnym było, że spróbuje się targować. — Może podążać za nami w oddaleniu. I zaczeka za drzwiami — postawił swoje warunki.

— Mnie pasuje — orzekł Schmeisser, coraz bardziej zmęczony i zdegustowany na twarzy — Panie Rysławie?
— Iii, słowem honoru zaręczy mi, że obejdzie się bez rękoczynów i inszych! — wtrącił się szybko, podchodząc odrobinę bliżej i łypiąc nieufnie na olbrzyma.

— Śmieszny facet — skonkludował młody bez cienia uśmiechu, po czym spojrzał w górę, na Rysława. — Co mu zrobiliście? A, względem w razie czego, to ja mogę już pobiec i panów zapowiedzieć — Tutaj, co ciekawe, zwrócił się nie tyle do Schmeissera ale przede wszystkim do Rysława.

— Słyszysz, Bombaz? —  Schmeisser obrócił się do kupca, wskazując na Rysława. — Młody chłop. Przez większość życia prosty żołnierz, żyjący z łupów nadanych mu przez Panią Fortunę, oraz zasłaniający piersią ojczyznę. Pierwszy raz w dużym mieście od długiego czasu. A kultury i profesjonalizmu starczyłoby na dwa tuziny takich łachudrów jak ty. — Komorzy pokręcił głową. — Srom i hańba!

— Rozumiem —  młody dla odmiany głową pokiwał, bo choć przyobiecano mu tylko naukę szermierki, był nadzwyczaj ciekawy świata, więc dlatego i tę lekcję wziął sobie do serca. — To racja miejski, bo pan Sersil mówi dokładnie to samo o rajcach. Iii dodaje jeszcze, że trzeba przymuszać ich do roboty, bo jak nie weźmie ich się za bety, to psa za ogon nie pociągną. Więc przytargaliście go tutaj, żeby pracował. Teraz już wszystko rozumiem.

— Aj, mądry z ciebie chłopiec — pochwalił Schmeisser, z szerokim uśmiechem, który pomimo pewnych uproszczeń, dostrzegł w toku rozumowania dzieciaka znamiona dobrej pamięci. — Zabiorę ci coś dobrego w nagrodę, jak będziemy wracali. Zdaje się, że zostało mi jeszcze kapu...

Dzieciakowi nie trzeba było dodatkowej zachęty. Wrzasnąwszy ile powietrza w płucach, puścił się biegiem przez plac, wymijając stragany. Komorzy uśmiechnął się jeszcze szerzej biorąc to za przejaw zadowolenia i pracowitości.

— Prosim na przód, panie Bombaz — zwrócił się do kupca. Kusztykam nieco co prawda, bo kolano mi doskwiera, ale komuś takiemu jak wam powinienem dotrzymać tempa, a przynajmniej nie stracić z pola widzenia. W końcu masz pan, jak własne słowa, krótkie nogi.

— A ten? —  Bombaz ruszył przed siebie, oglądając się przez ramię. — Uprzedzam, że ma nie podchodzić na bliżej niż...

— Idź pan, nie pierdol — zakończył Schmeisser. Czasami nawet jemu zdawało się być podobnie bezpardonowym. W końcu i on sporą część życia przeżył jako prosty żołnierz.

Tak oto wrócili do biura.