Vatt'ghern - Wiedźmin PBF

Tibert otworzył usta w szerokim uśmiechu, zastygając tak na moment, nie mając pojęcia co odpowiedzieć. Choć trzymał właśnie w ręku trzydzieści dwie uncje kutej i hartowanej mahakamskiej stali o kształcie ostrego jak brzytwa obosiecznego miecza o szerokiej klindze, poczuł się zupełnie rozbrojony dyrdymałami własnej siostry.

— Gruntownie? — wargi brata poruszyły się, akcentując wyraźnie powtórzone po siostrze słowo. Powiedzieć, że wiedźmini wysterylizowali mu mózg, było nie dość precyzyjne i śmiesznie nietrafione. Oni wykastrowali w nim wszystko, co zostało tam z człowieka. To, kim był i kimkolwiek mógłby się stać, przepadło bezpowrotnie strawione przez ogień rozpalony od Traw. Jego umysł zaczął jako czysta karta, stare zwoje zastąpiono nowymi, które zapisano, używając bólu jako pióra oraz krwi, potu i łez w charakterze inkaustu.

— W mojej szkole zostawialiśmy ciała tych, którym szło „niezbyt dobrze” jako ostrzeżenie. Albo przynętę na ghule. Zupełnie jak starego Kerta i tego ryżego powsinogę, którym uparłaś się sprawić ten śmieszny pogrzeb. — Młody wiedźmin zwinnym ruchem schował miecz, zwalniając nieco uścisk i marszcząc czoło w udawanym namyśle. — W tym lesie żyją nie tylko pierzchające sarenki i zające z miękkim futerkiem. Pochowaliśmy ich płytko, obydwaj świeżo po krwawieniu... Daję im góra trzy dni. Bies, trupojad, może nawet jakiś głodny wilkołak. Chcesz się założyć? Możemy tam wrócić za jakiś czas, poznam po strzępach. Może nawet wytropię i utarguję coś od łowczego albo sołtysa z pobliskiej osady? Jak sądzisz? — Szalone, pogardliwe kocie oczy o spojrzeniu jak dwie włócznie wbijały się w młodą poetkę. — Teraz cię puszczę. Nie traktuj tego jak przyzwolenia. Dopóty nie będę wiedział, czy jesteś w stanie spłodzić coś oprócz paru ckliwych rymów, to jak najbardziej moje zmartwienie.

— Dziewczyna? — uścisk zelżał, kot poprawił mankiety skórzanej kurtki, spluwając na poświęconą ziemię. — A myślałem, myślałem. I myślę też, że tam gdzie właśnie idziemy, będzie w czym wybierać.
Znudzony światem młody charakternik, którego sumienie znacznie przeważało miecz, nie objawiając swych grzechów ruszył w kierunku chramu, zostawiając siostrę za sobą.

Ostatnio edytowany przez Dziki Gon (2016-12-19 02:56:42)

Rad nierad, zatrzymał się w pół kroku, zaskoczony nagłym dotykiem. Automatycznym, wpojonym przez instynkty ruchem, dłoń w rękawicy uniosła się ponad bark, ku jednej z czekających nad nim rękojeści. W ostatniej chwili, nabierając namysłu i delikatności, zmieniła kierunek, płynnie zdejmując dłoń siostry, najpierw z kołnierza, a potem ze swoich pleców.

— Stoję. Nie ściskaj mnie tak mocno, bo pokaleczysz się o moich przyjaciół.

Nie puszczając jej ręki, odbił nieco przed wejściem, szukając jakiegoś spokojnego miejsca. Koci medalion zawibrował nieznacznie, ale inaczej niż robił to w obecności Lotty. Tibert wytężył zmysły, marszcząc nos. Echo nie tak znowu dawnego swądu spalenizny dobiegło jego nozdrzy, nim stłumił je zapach pyłku i kwiatów rosnącego przy murach drzewa. Poluzował pas z bronią, pozwalając by dwa ostrza – to szerokie i żelazne, owinięte lamparcią skórą i drugie srebrne, w czarnym jaszczurze, opadły miękko na trawę obok pnia, o który sam oparł się z lubością, robiąc nieco miejsca i zapraszając siostrę, by usiadła razem z nim.
— Calusieńkie — przytaknął siostrze, gdy wyciągnął się już wygodnie, spoglądając na nocne niebo przez plątaninę konarów i gałęzi. — Spędziłem je na szlaku. — Od najmłodszych lat trakty i gościńce były jego domem a raczej jedyną jego alternatywą. Ciągle w drodze, bez ustanku na szkapie tłuczonej jego siodłem. Ścigając kogoś lub samemu będąc ściganym. Ale nigdy bez celu.
Nie zawsze był czas na myślenie. Wiedział co robi, zawsze będąc dwa kroki naprzód. To dlatego udawało mu się do tej pory.

— Chęci nie mają tu nic do rzeczy — Bert pokręcił głową, uśmiechając się nad niedomyślnością siostry. — To nie od wiedźmiństwa chciałem uciec, Lotko. Kert mógł tak twierdzić, bo zboczyłem ze szlaku. Myliłem tropy.

— Zabijam, obijam, okaleczam, przesłuchuję. Ludzi, elfy, krasnoludów, mieszańców. Czasami trafi się gnom — wymienił po krótkiej chwili zastanowienia, przysuwając do siebie jedno z ostrzy i opierając jego rękojeść o kolano. Kulista głowica z zatopioną w środku mieszanką tygrysiego oka i wąskiego paska onyksu udającego źrenicę, patrzyła na niego, udatnie imitując wejrzenie prawdziwego drapieżnika. — Nie chodzi o pieniądze — odparł z wolna, przenosząc na nią swoje własne, nie tak różne od tego, które imitowała głowica. — Tylko o zostawienie wiadomości.

— Niedługo w Novigradzie będzie więcej zabójstw. I będę brał w nich udział. Moi towarzysze mieli mi w nich pomagać. Te, które miały miejsce tego wieczora były niezamierzone. Poza jednym — Kolejny uśmiech, pojawiający się na wargach jej brata, nie pozostawiał jej wątpliwości, że znowu miał na myśli Starego Kota. — On siedział w tym głębiej niż my wszyscy.

— Po co chciałaś tu przyjść? — spytał po chwili. — Masz tu znajomych? Czy po prostu wierzysz w te rzeczy? — Bert ruchem głowy wskazał w kierunku chramu, czując że samemu robi się głodny.

— Polityczna — potwierdził, nie wdając się w szczegóły. To prawda, istnienie Novigradu obchodziło go równie mało, co dajmy na to istnienie wolnego państwa elfów. W całej sytuacji chodziło o to, kogo poza nim, skromnym wiedźminem, interesowało istnienie tego miasta. Wolnego Miasta Novigrad,, stolicy Północy stanowiącej kość niezgody dla sił, których imię było Legion. To komu ta kość miała stanąć w gardle, zależało w dużej mierze od nadchodzących dni. W krojącej się harataninie nie mogło zabraknąć wiedźminów, stworów rzekomo apolitycznych, których to apolityczność — biorąc pod uwagę ostatnie wydarzenia historii najnowszej Kontynentu — traciła na wartości równie zawrotnie co kurs orena po Drugiej Nilfgaardzkiej. Kot by się uśmiał. Ten drugi, stary. Gdyby żył. Chociaż i młodemu było w tej chwili do śmiechu, patrząc na wyraz, jaki nagle przybrała jego twarz. Wyraz, który można było zinterpretować jako marzycielski, jeśli dysponowało się wyobraźnią równie zwyrodniałą i bogatą co miejscowa arystokracja. Wypisz wymaluj taką, jaką miewała jego siostra po narkotykach. Wierząca w Dobrą Melitele dziewczyna z dobrego domu, w chwilach wolnych od towarzyszenia swojemu bratu-bandycie, czytująca miłosne poezje podlotkom.

Spłonie, spłonie — pomyślał, kiwając głową. Nawet jeśli nie całe to i tak będzie wesoło.

— "Podpalmy miasto". — Oznajmił po długiej chwili i zamilkł, do czasu, gdy jego siostra, po jeszcze dłuższej zorientowała się, że to nie propozycja. — Ładny tytuł dla ballady, nie uważasz? To znaczy, diabli wiedzą. Chyba nie, nie wiem. Nie znam się na balladach. Tak tylko chrzanię. — Bert zawiesił się na moment, rozgadawszy niespodziewanie i nawet jej trudno było odgadnąć teraz, o czym myśli.

— Ze starą A... Z Matką Katarą? O, to... To dobrze. Świetnie się składa, naprawdę chciałaś tu przyjść? Bo to dobry pomysł. To miejsce faktycznie jest bezpieczne i dobrze będzie, jeśli zostaniesz w nim jakiś czas. Dopóki nie załatwię moich spraw. — Bert uśmiechnął się inaczej niż zawsze. Tym samym uśmiechem, który zdawała się sporadycznie widywać u Jakerta a u którego musiał go niechybnie podpatrzeć. Ponurym, bladym uśmiechem wojownika, który widział za dużo, przepracowanej śmierci. Jedynym, w którym dało się dostrzec coś ludzkiego.

— Nie — odparł na wzmiankę o matce. — Myślałem tylko raz. Dlaczego zdecydowała się oddać mnie Kertowi. Potem odjechałem. To było na zgliszczach naszego starego domu. Sąsiedzi usypali kurhanik, jej i ojcu. Niedaleko studni z Żabim Królem. Tak ją chyba nazywaliśmy?

— Kiedy zajechałem, resztki domu dalej stały — podjął swoją opowieść — Wszystko zarośnięte chwastami i zaniedbane. Czuję, że ktoś przygląda mi się zza tego, co zostało z płotu, to odwracam konia i nadjeżdżam. Jakiś staruch w łachmanach. "Dziadu!" wołam do niego, a on wychodzi. Pytam skąd tu taka ruina, czemu nikt tego nie obsiał ani nie zagospodarował. On na to, że to przeklęte miejsce, pierdoli mi, że niby straszy.

— Krążyłem tam ze dwie noce. I zgadnij co. — Brat odwrócił się do siostry, zaglądając jej w oczy w wyczekiwaniu. — I gówno. Miejsce było zupełnie czyste. Jedyne co znalazłem to kulawego arachnomorfa trzy staje od domu. Poszedłem do sąsiadów, rzuciłem nieco grosza. Przykazałem, by nosili kwiaty. A żeby nie było zbyt miło, obiecałem, że jeśli kiedyś zajadę i zobaczę, że miast tego piją wódkę, to ich domostwu też przydarzy się wypadek. Ot, cała historia.

— Myślisz, że to wystarczy jako pogrzeb przeszłości? — zapytał, odwracając się ku Lottcie i orientując, że ta płacze. Odruchowo złożył palce w Aksji, ale zamiast tego zdecydował się ją objąć i przycisnąć do piersi. — Już, uspokój się. — Chociaż wiedział już dostatecznie o byciu wiedźminem, musiał nauczyć się też być bratem. Miał...mieli sporo do nadrobienia.

— Wiesz, kiedyś na Szlaku spotkałem starszego wiedźmina. To był jeden z naszych. Opowiedział mi, że też miał siostrę. Zabrali go od niej, kiedy był w podobnym wieku co ja wtedy. To było na krótko, zanim pojechałem w nasze strony. Między innymi dlatego się zdecydowałem.

Bert sztywnym, mechanicznym ruchem gładził włosy swojej siostry, z właściwym sobie, bo nieludzkim spokojem, wysłuchując jej opowieści.

— Nie wiedziałem — potwierdził, z wolna kiwając głową. — Widziałem. Kilka lat później, w trakcie mojej Próby, podczas Traw.

Krew i gromy. Ich rodzinny dom. Wiszący w powietrzu cień, podążający za dziewczyną o granatowych oczach, zajmujący płomieniem wszystko, na co padał. Płomienie zmieniają się w pożar. Wali się z hukiem turris fulgurata, wieża rażona piorunem. Runą mury Loxii, Aretuzy i Garstangu! Runą i pogrzebią stary świat! Płoną mury starożytnego grodu, płoną przy wtórze ulatującego wśród wrzasku obdzieranego ze skóry człowieka. Krew na moich rękach. Krew braci na twarzy.

— Płanetnica? — Zastanowił się wyrwany z zamyślenia Bert. — Całkiem, całkiem. Za mną cięgiem krzyczeli „podciep” albo „przeklęty odmieniec”. Krzty pomysłowości. — Młody Kot, wyszczerzył się wilczo do wspomnień. Inne dzieci również trzymały się z dala od niego. Bały się zbliżać, wiedząc, że jemu też zdarza się trzasnąć. I to wcale częściej niż piorunowi.

— Nie, nie powiedział mi — przyznał zgodnie z prawdą. Tibert wiedział dlaczego, choć nigdy o to nie zapytał. W sporej części domyślając się prawdy, obserwując swojego dawnego mistrza. Słuchając urywków rozmów z innymi braćmi ze Szkoły. Wnioskując z jego posępnego i wymownego milczenia, z którego dało się odczytać wszystko. Kert i ich matka byli sobie bliscy, dawno temu. I to właśnie do Kerta zwróciła się po pomoc, kiedy okazało się, że jej dzieci odziedziczyły po niej w genach więcej, niż było do przewidzenia.
— Byłoby dobrze. Ile? Nie wiem — odpowiedział wprost, zapytany o potrzebny mu czas. To nie była kwestia dni, tygodni ani miesięcy. Tylko sprzyjających okoliczności i przygotowania. Czas był cichym i niezauważalnym nurtem, którego zawrócić nie mógł. W przeciwieństwie do innych, które mógł, samemu pozostając cichym i niezauważalnym.

— Będę przychodził regularnie — przyrzekł, rozbawiony słowami dziewczyny o Matce Katarze, biegłej nie tylko we wskrzeszaniu, ale również w zmuszaniu. Tym bardziej że biegłości tej miał niedługo przyjść koniec.

— Półtora tysiąca novigradzkich koron. — Twarz brata nawet nie drgnęła. — Rozumiem.

Rozumiał, w końcu do niedawna sam miał dług. Też za szkołę, podobnie jak jego siostra. Jedyną różnicą było to, że spłacił go żelazem miast złotem.

— Nilfgaard. — Bert pozwolił wybrzmieć słowu, przywołując wszystkie związane z nim skojarzenia. Mantykory, lamie, ekkimy, przerazy, roki, archegryfy, gigaskorpiony. — Dobry kierunek na Szlak. Wymagający, ale opłacalny.

I bardzo wygodny. Zwłaszcza jeśli przyjdzie zakończyć polityczne sprawy w Novigradzie — dodał już w myślach.

— Co za projekt, siostrzyczko?

— Opłacalny, jeszcze jak!

Łzy trochę przeschły, zza burzowych chmur błysnął figlarny promyk słońca.

— Projekt artystyczny! Trzeba nam będzie obskoczyć wesele pewnej ważnej osobistości. Wierzę, mój kochany przeklęty odmieńcze, że trawy i wiedźmińskie jady nie wypaliły w tobie do cna aktorskiej żyłki, co?

Aktorska żyłka była czymś, z czego w dawnych czasach bliźniaki słynęły w okolicy. Talent ich nie spotykał się niestety ze zbyt wielkim zrozumieniem rodziców ani sąsiadów, którzy klęli chóralnie na parkę smarkatych kłamczuchów. Siostrzyczka pielęgnowała swój dar przez lata, dzięki czemu zaczęto coraz częściej nagradzać ją oklaskami, a nie razami, i pozostawało jej mieć nadzieję, że także braciszkowi coś z tego pozostało we krwi.

— Będziesz udawał, że jesteś sam słynny Mistrz Gawron. Razem będziemy udawać trochę... większych niż jesteśmy naprawdę. Ważniejszych. Trzeba to jeszcze przemyśleć, porządnie zaplanować, może jakieś ładniejsze ubrania załatwić, tak, to na pewno, ale zabawimy się nielicho, zobaczysz! A jak dobrze pójdzie, to może i zgarniemy więcej niż te półtora tysiąca.

W głowie Lotka za zarobioną fortunę budowała sobie już wystawny pałac, którego garderobę wypełniały szykowne suknie, piwniczkę drogie wina, a biblioteczkę – księgi pełne opowieści o wielkich miłościach, zdradach i zemstach. Alabastrowe krużganki tego pałacu stawały się sceną dla równie emocjonujących zdarzeń, co te opisane w książkach, a po różanym ogrodzie przechadzały się urocze damy, spośród których ona, Burza, była zdecydowanie najpiękniejszą i najbardziej szykowną.

Ale zanim to wszystko się ziści, trzeba będzie wykazać się tupetem, odwagą, bezczelnością. Pięknym głosem, talentem poetyckim, sprawnym szarpaniem strun też. I tą aktorską żyłką.

— Ej, a chociaż śpiewać trochę umiesz? Najwyżej będziemy udawać, że rozchorowałeś się na gardło. Albo będziesz deklamował. Zobaczymy, popróbujemy. Do wesela mamy jeszcze czas, zdążymy, pewna jestem. A! Jakbyś mi przyniósł tu moją lutnię... lutnię Mistrza Gawrona... to poćwiczyłabym już coś.

Tylko mi nie odmawiaj, tylko nie odmawiaj – powtarzała gorączkowo w myślach. Zapaliła się do swojego pomysłu jak szalona. Wprawdzie myśl o tym, że prawdziwy Gawron leży w ziemi, zjadany przez robaki lub ghule, wywracała jej co jakiś czas żołądek na lewą stronę, ale przez większość czasu Lotta zdawała się wcale o tym nie pamiętać. Kiedy zdała sobie sprawę z tego, jak nieczułe i niewdzięczne robi się jej serce, ze zgrozą obiecała sobie zwierzyć się z tego Matce Katarze. W ogóle musiała porozmawiać z kapłanką o więcej niż jednym trupie. Przedtem szła tutaj pewnie, wiedząc czego chce. Teraz zaczynała się bać tej rozmowy, zapragnęła ją jeszcze trochę odsunąć, dlatego zamiast wreszcie wstać i iść, jak zamierzała, wtuliła się znowu niby kociątko w ramiona Tiberta.

Bert słuchał, nie przerywając. Wierny najlepszym, bo jedynym naukom dobrego wychowania, jakich udzielił mu Kert. „Jeżeli z kimś rozmawiasz, nie odzywaj się. Nie przerywaj mu i słuchaj co ma do powiedzenia. Nie odchodź nigdzie, nie zaczynaj ostrzyć miecza, pluć na ziemię, dłubać w nosie, sięgać do kielicha albo kraść drobnych przedmiotów. Trzymanie się tej zasady wystarczy, byś mógł uważać się za wychowanego, a w oczach kobiet uchodzić za amanta.” Była to jedna z rozlicznych nauk Starego Kota, które hołubił w swej serdecznej pamięci, a która pozwalała mu wieść życie wartościowe i zgodne ze swym sumieniem. Stosował ją prawie tak często, jak tą, w której pouczał go jak mordować ofiary pogrążone we śnie („Kłuj przez ucho, puginałem o wąskim ostrzu. Trafisz od razu w mózg, nie zdąży się przebudzić i krzyknąć”).

— Nie wypaliły — potwierdził. Miał w sobie coś z aktora. Jeśli zaszła potrzeba potrafił całkiem przekonująco udawać, że na czymś mu zależy. Lub, że ma zamiar uderzyć mieczem dokładnie tam, gdzie właśnie patrzy, ostatecznie tnąc zupełnie gdzie indziej. Wykształcony w szczenięcych latach talent, przydawał mu się wielokrotnie nawet po Próbie. Jak chociażby wtedy, gdy przyłapany przez mistrza Alwara, zarzekał się, że nie ma pojęcia kto nakreślił Yrden na drzwiach do wychodka, w którym znajdował się właśnie mistrz Servas i że usiłował go wyłącznie zmazać. Lub wtedy, gdy znienacka odpalił petardę w jaskini pełnej wespertyli. Z powodu jego żyłki niejednemu preceptorowi pękła jego własna. Bynajmniej aktorska.

Kiwnął głową, przystając na sugestię siostry odnośnie do wcielania się mistrza Gawrona. Udawanie nieboszczyka, nie powinno być ponad jego siły. Wystarczyło być odpowiednio sztywnym. To akurat podpatrzył u Jakerta, w dodatku jeszcze za jego życia.

— Lutnię? A nie zabrałaś jej czasem ze sobą? — Zastanowił się, starając sobie przypomnieć, ale wszystkie instrumenty, nieważne czy żywe, czy martwe były dla niego jednakie.

Nim zdążyła mu odpowiedzieć, usłyszał jej miarowy oddech. Patrząc, jak usypia, przypomniał sobie zasłyszaną niegdyś przypowieść o Proroku Lebiodzie i Kocie. Pewnego razu, gdy kot zasnął w rękawie szaty świętego męża, ten chcąc odejść i nie zbudzić go, odciął rzeczony rękaw od reszty swej szaty. Nie poruszając się, z siostrą wtuloną w jego pierś, przemedytował, dopóki nie zastał ich świt, wyrównując tym samym rachunek między ludźmi a kotami.

Prostując zesztywniałe od długiego przebywania w tej samej pozycji gnaty, podniósł swoje ciało a razem z nim wzrok.

— Yeá. Que aen suecc's? — Kocie ślepia mierzyły się z bursztynowymi, spoglądając na nadchodzącą postać, tak jak patrzy się na ogara przynoszącego w pysku upolowaną zdobycz. — I z każdym dniem ubywa. To dlatego twarze powtarzają się coraz rzadziej. — Wyszczerzona kocia paszcza błyska zza rozpiętej kurtki i uchylonego kołnierza koszuli. — Zakładam, że rozpoznajesz ten znak. Jeżeli pragniesz sprawiedliwości, muszę cię rozczarować. Chociaż mają nas za wywołańców, chadzamy własnymi ścieżkami. Znalazłszy się z kimś na jednej, to zwykle my dochodzimy do jej końca.

Jak zawsze był czarujący od pierwszego wejrzenia. Wielka szkoda, że przy bliższym poznaniu miał w zwyczaju tracić cały swój powab lub rozmówcę.

— Co, zasnęłam? Nie żartuj, że przesiedzieliśmy tu całą noc... — jęknęła ledwo przebudzona Lotta, niechętnie rozklejając powieki i widząc jaśniejące żółtawym blaskiem niebo. Ziewnęła przeciągle, po czym nagle zerwała się na równe nogi, a gwałtowny przypływ złości na samą siebie napełnił ją gotowością do działania. Wygładziła zmiętą sukienkę, zwichrzyła przyklapniętą fryzurę. — Co za bezsens, muszę natychmiast iść do chramu! Daj trochę wody... Ale mi w brzuchu burczy, cholera... Chwila, chwila. Hola. A ty kto? — Podejrzliwy wzrok poetki zatrzymał się na nieznajomej dziewczynie wraz z wycelowanym w jej pierś palcem. — Tibert, kim ona jest?

Nie uzyskała odpowiedzi. Na moment błysnęła jej w głowie myśl, że to pewnie kochanka jej brata. O, wspominał coś tajemniczo o dziewczynach i świątyni, więc na pewno tak! Pewnie znalazła go tu zdziwiona, czemu nie przyszedł z wieczora na umówioną schadzkę... Ładna. Szarowłosa niby ta słynna cintryjska królewna. Jaśniutka jak z porcelany. Złotooka. Jakimś sposobem prawdziwie królewska. Dłuższą chwilę zajęło Burzy zrozumienie, że Tibert i "królewna" jednak są sobie obcy, a gdy to pojęła, cichutko odetchnęła z ulgą. Choć rada by chyba była z takiej bratowej, to jeszcze bardziej pragnęła zachować świeżo odzyskaną miłość brata wyłącznie dla siebie i nie musieć się nią dzielić z nikim więcej.

Tak, zasadniczo to właśnie paląca zazdrość – równie paląca, co bezzasadna i głupia – popchnęła wtedy Lottę do zawarcia znajomości z Alsvid.

— Pytałaś o Jakerta z Mirtu? — upewniła się słabym, bardzo słabym głosem. — Zaprowadzę cię do niego — oznajmiła, zdecydowanym spojrzeniem nakazując bratu milczenie. — O, miejsce jego pobytu znam akurat bardzo dobrze. Tak, zaprowadzę cię choćby i zaraz, najpierw tylko muszę wstąpić do Matki Przełożonej w chramie. Cholera, wcześnie jest. Mam nadzieję, że już wstała.

Mała czarnulka uściskała czule mutanta-zabójcę i ucałowała go w oba policzki.

— Kochany, bądź tak miły i przynieś mi to, o co prosiłam. Odwiedzaj mnie, jak tylko będziesz mógł. Nie daj sobie zrobić krzywdy. I bądź tu dziś wieczorem. Zjemy razem wieczerzę, dobra? Tymczasem zaprowadzę ją... do niego...

Nie chcąc dać po sobie poznać, że właśnie łyka łzy, odwróciła się na moment od obojga, udając, że w romantycznym uniesieniu zapatrzyła się na wschód słońca.

— To jak masz na imię? I po co właściwie go szukasz?

A jeśli dobra Melitele właśnie zesłała jednej ze swych córek niespodziewaną sojuszniczkę? A jeśli szalone, chowane w sercu i niewypowiedziane jeszcze projekty mają szansę na spełnienie?

— Bardzo ci zależy?

Alsvid doskonale pamiętała dzień, kiedy w swych rodzinnych stronach po raz pierwszy napotkała na konnej przejażdżce żmiję górską. Ten gad może i nosił na piersi znak cechowy Kota, nie węża, ale w ułamku sekundy zmiennej pogody i on, i ona stali się jak dwie kobry z rozpostartymi kołnierzami i obnażonymi kłami kołyszące się naprzeciwko siebie. Dziewczyna ściągnęła łopatki w mniej obojętnej postawie, a usta w równie obłudnym uśmiechu, co ten na twarzy charakternika. Skrzyżowała prawe ramię za plecami. Był to bardzo dostojny gest, który umożliwiał natychmiastowe zlokalizowanie dłonią rękojeści noża myśliwskiego zatkniętego dyskretnie za szeroki skórzany pas. Słońce padało na skwer zza niej. To oznaczało, że jego światło na powierzchni subtelnie, niepozornie dobywanej klingi rozbłyskające krótko przed tym, jak ciemnowłosa podlotka przebudziła się i poderwała na równe nogi prosto między dwie kobry, wcale nie było przywidzeniem.

Alsvid przypominała sobie również wszystko, czego o potyczkach z wiedźminami nauczył ją kiedyś inny wiedźmin — głownie to, że pozbawione przewagi mutacji śmiertelniczki, księżniczki czy nie, powinni ich unikać za wszelką cenę. A potem udzieliła spokojnej, uprzejmej odpowiedzi na niezbyt uprzejme indagacje. Nie charakternikowi. Dziewczynie. Oblekła spojrzeniem jej drobną pod każdym względem sylwetkę, rejestrując kolejne szczegóły od stóp do głów: skromną, ale niepoślednią sukienkę, frywolnie krótkie włosy, proste plecy oraz echo dziewczęco szczebiotliwego głosu dźwięczące nadal w uszach cudzoziemki.

— Po to, po co się zwykle szuka wiedźmina. Na potwora. Mam wyjątkowo przebiegłe monstrum do wytropienia, takie, w których tropieniu „stary” podobno się specjalizuje. Kodeks zabrania mi omawiania szczegółów. Ale nie będę mogła ich odmówić za uprzejmość zaprowadzenia mnie do niego — posłała dziewuszce powłóczyste spojrzenie. — Zależy mi. Bardzo. Kwestia życia lub śmierci. — Charakternikowi posłała mniej powłóczyste.

Szarowłosa cudzoziemka zmarszczyła brwi, ale tylko na chwilę, nie dając swej konsternacji ujścia w postaci krzywej miny albo wyrazu zaskoczenia na twarzy. Ot, miała się za względnie bywałą w świecie, lecz ostatnio o jakimkolwiek wiedźminie ze wciąż żyjącymi członkami bliskiej rodziny — tej od krwi, nie od znaku i miecza — słyszała... nigdy. Dostrzegała jednak sposób, w jaki młody Kot patrzył na świergoczącą, beztroską Burzę. Rozumiała doskonale. I skrzętnie zanotowała tę informację w pamięci ku tylko jej znanemu użytkowi, rozluźniając za plecami palce splecione na rękojeści noża. Musiała włożyć nieco wysiłku w to, by jej następne słowa nie zabrzmiały zimno ani jadowicie, bowiem ukłucie, które w tamtej chwili poczuła było nasączone niczym innym, jak kroplą szczerej zazdrości.

— Idź tedy przodem — zasugerowała. Ostatnim, czego było jej trzeba tamtego ranka to kolejne niezręczne randez-vous z Matką Katarą, albo i gorzej, natknięcie się na Unę oprowadzaną przez którąś kapłanek. Poza tym, miała swe żelazne zasady, co do przekraczania bram tamtego przybytku. Tylko i wyłącznie samej.

— Możemy spotkać się u wyjścia z głównej alejki, gdy zakończysz swoje sprawy w świątyni. Każę przygotować sobie konia w międzyczasie, skrócimy tedy ten kawałek drogi. — Miała obrócić się już, by iść odnaleźć wśród przechodniów smarkacza chętnego na zarobienie kilku groszy za przebieżkę pod Jedwabny Szlak, lecz przystanęła. — O ile „Burza” nie jest prawdziwym imieniem, trudno mi się odwzajemnić w przedstawieniach. Nie posiadam żadnego oryginalnego przydomka.

— A tobie co, że tak nagle gadasz jak potłuczony? Komar cię w rozum ukąsił? Nie pluj na ziemię jak zwierzę. Nie ma mowy, nigdzie teraz ze mną nie idziesz. Tylko spróbuj. Ja mam dziewczyńskie sprawy do omówienia z Matką. Bardzo dziewczyńskie. Puść mnie wreszcie, idź się nawdychać powietrza, pajacu!

"Hej, maleńka, jakbyś szukała prawdziwego charakternika, możemy uciąć sobie małą bajerkę". Co za kretyn. Durny uwodziciel od siedmiu boleści. Niechby mu kto ten głupi ryj obił.

Zezłoszczona Burza zaczynała już przypominać sobie jakże niedoceniane do tej pory zalety nieposiadania rodzeństwa w zasięgu wzroku i słuchu. Szybko poszło. Wyrwała się bratu i popchnęła go, nie pozwalając się wlec, a potem puściła się dzikim pędem ku świątyni.

— Do zobaczenia niebawem, bezimienna koleżanko — rzuciła przez ramię, zatrzymując się jeszcze na pół sekundy. — U wyjścia z głównej alejki, jak powiedziałaś. Nie zważaj na jego paplaninę, on jest trochę niepoczytalny. Już ja ci załatwię co trzeba z Jakertem.

I zniknęła między drzewami.

Parę chwil później drobna figurka wparowała z rozmachem do wewnętrznego ogródka świątynnego, roztrącając okryte poranną rosą tulipany i białe główki narcyzów. Dopadła zdyszana do pierwszej napotkanej adeptki, amatorki jej miłosnych ballad zresztą, która podlewała akurat kwietne rabatki. Złapała ją za ramiona i spoglądając głęboko w oczy zapytała ze śmiertelną powagą:

— Gdzie Matka? Sprawę mam. Ważną w cholerę, więc lepiej nie mąć.

Czekając odpowiedzi Lotta starała się uspokoić oddech,  uładzić rozwiane w galopie włosy i stać się chociaż troszeczkę mniej czerwoną na twarzy.

Burza skinęła rudzielcowi w niemym podziękowaniu i, próbując złapać oddech, po raz pierwszy zastanowiła się przez moment, co właściwie robi. Czego chce. Nekromancja? Do cholery, właściwie to dlaczego nie? Lotcie od pewnego czasu chodziło po głowie, że tę zacną sztukę otacza stanowczo zbyt wiele krzywdzących przesądów.

— Oj. Twoja konewka, proszę. — Podała adeptce upuszczony przedmiot i pieszczotliwie pogłaskała ją po piegowatym nosku. — Jasne. Rozumiem. Nie martw się, nie będę jej przeszkadzać! — oznajmiła  wesoło...

...tylko po to, by sekundę później zaprzeczyć swym słowom, biegnąc piorunem ku najświętszemu miejscu w chramie i robiąc przy tym tyle rabanu i hałasu, co stado dzikich koni w pełnym galopie. Wciąż zdyszana wpadła w chłodny i cichy półmrok sali z posągiem dobrej Melitele. Nim jeszcze na dobre namierzyła wzrokiem Katarę, wyrzuciła z siebie bezładny potok słów i łez, zupełnie niegodny poetki. Niegodny rozumnego stworzenia.

— Matko! Matko! Maatkoooo! Matko, pomóż mi, wiem, że mi pomożesz, proszę, proszę, proszę,  ja słyszałam, że raz go już podniosłaś z martwych, dziewczyny z chramu szeptały, proszę, błagam, on przeze mnie umarł, muszę to odwrócić, MUSZĘ, nie powstrzymałam mojego brata, to moja wina, proszę, pomóż mu, pomóż mi, zrobię co chcesz, oddam wszystko, przysięgam, wszystko czego zażądasz, nie mam za dużo, ale obiecuję, że ci oddam, tylko, tylko, tylko...  kocham go, rozumiesz? To jest najważniejsze ze wszystkiego! Wiem, że to możliwe, wiem, że to potrafisz, a ja jestem mu to winna, i on jest coś winny mnie, to nie może się skończyć o tak, w piachu! Nie zgadzam się na to, pomóż mi, zawróć go stamtąd... albo się zabiję, o tutaj!

W krótkiej przerwie na oddech Lotta zawahała się, czy aby nie paść opiekunce świątyni w ramiona, ale jakoś nie starczyło jej na to odwagi. Mocna była może w gębie, choć i ta moc,  uwolniona w pierwszej eksplozji, teraz była już na wyczerpaniu. Dziewczyna zdecydowała przylgnąć w zamian do drewnianej rzeźby. Obejmując kolana łaskawej Melitele prosiła także i ją − teraz już szeptem, przez ściśnięte gardło − o łaskę. Nie wiedziała − bo nie mogła, zbyt wcześnie było, by wiedzieć − że bogini-matka już ją pobłogosławiła.

— Nie żyje — przytaknęła Lotta z drgającym podbródkiem i rozryczała się na dobre.

Dużo czasu minęło, zanim zdołała się w miarę opanować.

— Ale ty to naprawisz, już to raz zrobiłaś! — krzyknęła, gwałtownie napełniając płuca. — Twoje dziewczyny mają długie języki, trochę od nich słyszałam. Wiem, że potrafisz, nie kłam że jest inaczej, bo i tak nie dam temu wiary!

Tak przecież było. Burza miała dobry słuch i docierały do niej najcichsze szepty, szczególnie te, które nie powinny zostać usłyszane. Tym razem zdecydowanie nie powinna była tego usłyszeć, może wówczas nie złamałaby sobie serca zdruzgotaną nadzieją. Przecież nikt o zdrowych zmysłach nie mógł przypuszczać, że Matka Katara w istocie coś tu poradzi.

Ale Lotta nie miała zdrowych zmysłów. Przypomniała sobie teraz z najdrobniejszymi detalami przeczytaną niegdyś balladę o zabitym kochanku, którego dziewczyna przywraca do życia. Najpierw skrzętnie przepisuje wszystkie jego listy na zwitkach brzozowej kory i zakopuje pod progiem, owinięte w prześcieradło zafarbowane jej własną krwią. Wówczas gońcy zaczynają przynosić jej nowe listy, jak gdyby zapisane ręką ukochanego. Później w różowej muszli, przez siedem nocy kąpanej w alchemicznych odczynnikach, słyszy jego głos i rozmawia z nim, jakby nadal był obok. A wreszcie plącze mu na palcach nawęzy z piołunu i własnych włosów i kąpiąc po ciemku jego zwłoki w odwarze z sześćdziesięciu ziół, soli i rtęci, odprawia czary, dzięki którym najmilszy powraca do niej także ciałem. I już nigdy jej nie opuszcza.

Młoda poetka nie zawahałaby się użyć takiej nekromancji, nawet przytomnie zakładając, że ballada pomijała jakieś mniej ładne detale operacji, bo jest prawda życia i prawda poezji. Ale bez tej kobiety o chłodnym obliczu, która teraz ściskała jej dłoń, to nie miało prawa się udać. Ona była tą, która umiała, wiedziała i mogła. I Burza była zdecydowana ukorzyć się przed nią w każdy sposób, jaki okaże się konieczny. Bez szemrania spełniła więc polecenie i zaczęła opowiadać.

— Byliśmy w gospodzie "Pod Grotem Włóczni", mieliśmy dawać koncert na weselu. Ja i Gawron...

Dziewczyna wzdrygnęła się, wypowiadając to imię. Przecież jego też dopiero co pochowała. Tego samego dnia. A jednak nie przeszłoby jej nawet przez myśl błagać o przywrócenie życia Gawronowi. Dlaczego? Wszak śmierć rudego grajka była kompletnie przypadkowa, kompletnie niepotrzebna, tragicznie głupia. Wszak to z nim spędziła tyle czasu, ramię w ramię, pijąc, śpiewając, śmiejąc się i płacząc. Był przy niej, kiedy potrzebowała. Przyjaciel, mentor, wspólnik. Niemal ojciec. Dlaczego nie myślała nawet błagać o jego zmartwychwstanie, za to życie prawie nieznajomego włóczęgi-wiedźmina znaczyło dla niej nagle tak wiele?

— Gawron już nie żyje. Też. — Kiedy w tak zwięzłych słowach wyjaśniła Katarze przyczynę swojego zbyt długiego milczenia, podjęła opowieść na nowo.  —  No więc wstaliśmy rano na śniadanie, a był to już dzień wesela, i wtedy on się tam zjawił. Jakert z Mirtu. Bałam się go początkowo. Zdawało mi się, że znam go już, choć to przecież niemożliwe. Wciąż nie wiem, dlaczego zaczął dla mnie tyle znaczyć... Przyszedł i powiedział, że szuka mojego brata. Zjadł moje śniadanie. Wypiliśmy trochę razem, a później... wprowadził mnie w trans. Głupia świnia, nie ostrzegł, nie zapytał, nawet nie zabrał mnie przedtem do łóżka, tylko przeleżałam przez niego cały dzień na podłodze. Bezmyślny kretyn. Zbudziłam się, hops, i był już wieczór. Podobno coś mu wywieszczyłam. Nie powiedział co. Na wesele przyszedł mój brat z kolegami. Zaczęli się tłuc, Jakert i on, nie wiem dlaczego. Obaj mówili, że chodzi im o mnie. Ja sama czuję, że to wszystko moja wina. Z mojej winy Tibert go zaszlachtował. Z mojej winy wplątali w to Gawrona i też zamordowali. Z mojej winy mój brat zarżnął jednego ze swoich durnych koleżków, Franza, a przedtem z mojej winy puścił z dymem gospodę wraz z weselnikami. I jeszcze ten chłopak, Verder. Nie wiem, co mu dokładnie zrobili i dlaczego. Przetrącili mu nogi? Pobili na śmierć? To chyba było nawet tutaj, tak zrozumiałam. Wiem, że to moja wina, ale nie rozumiem, w jaki sposób zawiniłam. Nie mogę tego znieść, pomóż mi.

Łzy przestały płynąć, bo chyba się skończyły. Opuchnięta od płaczu twarz dziewczyny nawet bez słów błagała o litość. Jej głos stał się za to suchy i zachrypnięty.

— On mi się śnił. NIE. To nie był sen, on był, naprawdę był ze mną. Po tym, jak go pochowaliśmy, przyszedł do mnie. Nie odszedł w zupełności. Jego... duch? Nie, po prostu on, on jest nadal przy mnie, nie mogę go zobaczyć ani dotknąć, ale cały czas czuję go przy sobie.

Właściwie to na sobie, pomyślała, nie mając jednak odwagi dodać tego na głos. Zarumieniła się tylko.

— Kiedyś przypieprzył we mnie piorun, wiesz? To było to samo uczucie  — podsumowała, nie objaśniając jednak, co dokładnie ma na myśli.

Ostatnio edytowany przez Aishele (2017-07-25 18:43:38)

"Spałaś z nim?" Rumieniec na policzkach Burzy nabrał jeszcze żywszego koloru, odpowiadając w jej imieniu, nim jeszcze zdążyła otworzyć usta.

— Nie! NIE! Ech. Tak. Nie. To znaczy t-tak, ale...

Do diabła, to nie było takie proste.

— Nie nie nie, do niczego mnie nie zmusił! — uściśliła prędko. — Przysięgam, nic podobnego. Ale...

Jak to powiedzieć, do cholery, jak to powiedzieć? Naga prawda za nic nie dawała się ubrać w słowa. Wstyd, żeby poetka zapomniała języka w gębie! Burza wściekała się na samą siebie, ale za nic nie potrafiła ująć sprawy jak należy. Żadne wyjaśnienia, dosłowne ani metaforyczne, nie oddawały istoty rzeczy. Z tego wszystkiego Lotta, pogrążona we własnej rozpaczy, w ogóle nie widziała straszliwych cieni, które przemykały przez twarz Matki Katary, kiedy ta ją przepytywała.

— To... było po tym, jak już umarł — dokończyła wreszcie niezgrabnie, z bolesnym przekonaniem, że w ogóle nie o to jej chodziło. — Błagam, nie mów mi, że to koniec, że nic się nie da zrobić. Nie mów mi o żadnych subtelnych różnicach, tylko zawróć go stamtąd. Przysięgam, że zrobię w zamian co chcesz, oddam ci co chcesz, tylko nie mów mi, że to niemożliwe... nie może tak być, nie zgadzam się na to, cholera, nie zgadzam się, rozumiesz?!

Nie, Burza nie wiedziała zbyt wiele o wspomnianych przez kapłankę subtelnościach w temacie rodzajów śmierci i, prawdę mówiąc, miała je głęboko w nosie. Wcale nie pragnęła się w tej materii dokształcać. Chciała naprawdę niewiele – tylko móc zobaczyć znowu nad sobą te żółte kocie oczy.

Nie, nie te żółte oczy, do wszystkich diabłów. Za cholerę nie te, które błysnęły właśnie z ostatniej ławki.

— Co? Mój br... A ty się stąd wynoś! — Lotta odwróciła się gwałtownie i z rozmachem w stronę Tiberta, z tą swoją zapłakaną twarzą i wygasającym żarem nadziei w źrenicach. Z furią. — Mówiłam ci, żebyś za mną nie lazł, won, WON!

Ciężki lichtarz, porwany w afekcie z cokołu pod posągiem, gruchnął o posadzkę w drugim końcu sanktuarium, mijając głowę wiedźmina zaledwie o włos.

— WYNOŚ SIĘ, TIBERT, ZANIM CIĘ ZABIJĘ!

To był pierwszy raz, kiedy do świadomości Lotty dotarła ta myśl: a jeśli przekleństwo piorunów, które wisiało nad jej głową, i chora żądza mordu, targająca jej bliźniakiem, były w istocie jednym i tym samym? Identycznym instynktem, tylko wypaczonym na dwa skrajnie różne sposoby? Podczas gdy Lotta stawała się najpierw posłusznym podlotkiem, później ułożoną studentką Aretuzy, a wreszcie szafującą słodkimi słowami poetką, Tiberta szkolono na bezlitosnego zabójcę. Kiedy jej instynkty pochowano głęboko, siłą stłumiono i zakneblowano, jego – równie nienaturalnie zaostrzono i spotęgowano ponad ludzką miarę. On chodził i z rozmysłem zabijał, bo może tylko tak umiał poradzić sobie ze światem. Ona natomiast całe życie uciekała przed grozą, którą tak naprawdę miała ciągle w sobie, wewnątrz, w ciemnych i niepoznanych otchłaniach tego, co bezpieczniej było pochować i zapomnieć.

Mimo wszystko od samego początku aż po kres życia byli jednym.

Ostatnio edytowany przez Aishele (2017-07-27 02:19:45)

Lotta zerwała się i pobiegła za bratem, ale tylko do drzwi. Zatrzymała się w progu i wychyliła nos na zewnątrz, chcąc się upewnić, że wśród tulipanów nie leży rozpłatany trup młodej ogrodniczki z konewką. Błagała w myślach, żeby tak nie było. Jeśli Tibert zrobił jej krzywdę... albo komuś innemu tutaj...

— Co to było? To co mu rzuciłaś, co to było?  — rzuciła z niepokojem do Katary, marszcząc brwi w ten swój charakterystyczny sposób, kiedy jedna z nich przybierała na moment kształt łudząco podobny do znaku zapytania.

Niepokój napłynął wielką i ciemną falą, bo ona miała już swoją teorię. Nie trzeba było wiele czasu, by w karmionym bajkami umyśle powykwitały chore fantazje w rodzaju tej, jakoby ciśnięty do stóp Tiberta przedmiot był filakterium, w którym Stary Kot zaklął swoją duszę. Albo jego sercem przemienionym w kamień. Albo zaręczynowym pierścionkiem, który podarował niegdyś Katarze... Tak teraz wszystko zaczynało powoli układać się Lotce w głowie i trochę ją zmroziło – rychło w czas – bo pojęła, że to co szeptały dziewczyny o Czcigodnej Matce i Jakercie, o tym co ich kiedyś łączyło, mogło wcale nie być stekiem bzdur. I że wygłoszona przez namiestniczkę Melitele nauka o rzucaniu wiedźminów tak, by się tego nie spodziewali, mogła mieć podwójne dno.

Jeśli kapłanka go kochała, teraz lub kiedyś, miała do tej miłości po stokroć większe prawa niż ona – smarkula znikąd.  Jeśli go kochała, to Lotta była tu ze swoim lamentem tak bardzo głupia, nietaktowna i nie na miejscu, jak to tylko możliwe. Jeśli Katara kochała Jakerta, i jeśli on kochał ją, to Burza nie przyniosła tu nic poza zbędnym cierpieniem, którego sama, jak się okazywało, nie była tak naprawdę częścią.

A jednak coś sprawiało, że każda myśl o jego śmierci sprawiała dziewczynie prawdziwie fizyczny ból. Do teraz sądziła, że to tylko taka dramatyczna poetycka figura, ale nie. To naprawdę bolało, jakby w jej ciele płynął ogień zamiast krwi.

Może tliła się jeszcze jakaś iskra nadziei? Bo, jeśli to wszystko prawda, jeśli Katara kochała wiedźmina, to przecież ona i młoda poetka mogły zawiązać sojusz i stanąć po jednej stronie. Po jednej stronie Miecza Przeznaczenia, naprzeciwko samej Śmierci.

Burza na powrót podeszła do posągu. Usiadła na posadzce, wsparta plecami o stopy bogini, i bezsilnie ukryła twarz w dłoniach.

— Jak to możliwe, że prawie go nie poznałam, a tyle zaczął dla mnie znaczyć?

Naprawdę, naprawdę chciała to wiedzieć. I jeśli ktoś mógł jej pomóc, to właśnie Matka Katara.

— Tak! Przepraszam za ten świecznik. Idźmy, jestem gotowa. — Lotta uśmiechnęła się blado. A za chwilę przypomniała sobie jeszcze o czymś. O kimś. — Och, prawie wypadło mi z głowy! Jest jeszcze jedna osoba, która chce go odwiedzić. Jakaś dziewczyna, chyba cudzoziemka, spotkałam ją po drodze. Pytała o niego, więc obiecałam ją zaprowadzić. Czeka gdzieś w alejce. Myślałam wtedy, że...

Zamilkła w pół zdania, czerwieniąc się gwałtownie. Nie, wolała już nie tłumaczyć, co sobie właściwie myślała. Coś skręciło jej się w brzuchu. Przeszło jej przez myśl, że może Matka rozzłości się zaraz na nią, bo może wcale nie życzy sobie niczyjej obecności przy tym spotkaniu. Byłoby to zupełnie naturalne i zrozumiałe. A Burza naprawdę nie chciała zrobić nic, co mogłoby zranić mądrą kapłankę czy okazać się nie na miejscu. Jej głos zadrżał więc niepewnie, kiedy cicho i z nieśmiałością wydukała pytanie:

— T-to nie problem, żebyśmy poszły tam razem z nią? Mam nadzieję? Obiecałam!

"Obiecałam" – ostateczne uzasadnienie i usprawiedliwienie. Obietnica to świętość, nie ma z czym dyskutować. Nawet wiedźmini dotrzymują obietnic.

— Cokolwiek to jest, ten mosiężny medalik, Tibert na pewno zrobi z tego zły użytek — przepowiedziała dziewczyna z ponurą pewnością, wracając na moment do kwestii, która tak bardzo ją intrygowała, a której nie miała jak zgłębić. Takie rzeczy sprawiały, że trzęsła się ze złości. Niezaspokojona ciekawość tak bardzo bolała. — ...bo po co mu to? Nie wydaje mi się, żeby zbierał teraz pamiątki po swoim mistrzu ot tak z czystego sentymentu, prawda?

Katara i Lotta były już na zewnątrz, w okalającym świątynię parku, kiedy poruszony przypadkowo parę chwil wcześniej temat obietnic zrodził w głowie poetki pytanie.

— Tak sobie myślę... Czy wiesz... bo jestem pewna, że wiesz wiele. Czy może wiesz w takim razie, jak to się wszystko zaczęło? Mam na myśli Jakerta i moją matkę. Łączyła ich podobno jakaś obietnica? Znasz prawdę? Ona mi nigdy nic nie powiedziała. Dlaczego Jakert wtedy przed laty zabrał mi brata? Dlaczego nie zabrał mnie zamiast niego? Albo naszej dwójki? Ale przede wszystkim, najważniejsze – dlaczego w ogóle się tam pojawił? Mówił o tym kiedyś?

— Cudzoziemka. — Katara poprawiła na sobie szatę, otrzepując ją z zalegającego na posadzce pyłu, z wolna podnosząc się z podłogi. — Nie, oczywiście, że nie. To żaden problem. — Jej głos był stanowczy jak przedtem, a przy tym łagodny i kojący. Nie zdradziły jej również oczy, na powrót dwa okruchy lodu, zdolne jednym swym wejrzeniem przepatrzeć serce na wylot. Stary drań, cholerny powsinoga. Już ona znała te jego cudzoziemki. Nasłuchała się o nich i napsuła sobie przez nie krwi, nawet wtedy, gdy właściwie powinny były ją już gówno obchodzić. Gdyby zaprosić każdą na pogrzeb, wyszedłby z tego sabat gorszy niż na Łysej Górze. — Mówiła, czego chce? — spytała, przepuszczając Lottę w drzwiach.

— Mógłby go co najwyżej połknąć i się udławić — odparła na wyrażone przez dziewczynę obawy, szybkim krokiem przechadzając się alejkami wirydarza. Sama nie wyrażając przy tym pobożnego życzenia na taki obrót spraw. Skalkulowawszy to w swym sumieniu, chłodno i metodycznie. Odrzucając drugą z trzech boskich cnót, a zdając wyłącznie na rozkosz bogów. Dobrze przemyślaną i skutecznie wcieloną w życie. Nawet jeśli z tak niemądrego powodu, jak sentyment. Mającą swój czas i miejsce. Przyklęknęła, by ukryć twarz w świeżo ściętych tulipanach, podniesionych z ziemi ruchem dłoni. Pozornie skupiona wyłącznie na chłonięciu ich zapachu, słuchała pytań. Pytań, na które odpowiedzieć, było jak uciąć łeb hydrze.

— Gdybym wiedziała — odrzekła, wstając i układając kwiaty. — Może to wszystko skończyłoby się inaczej. — Optymistycznie zakładając, że nie był to dopiero początek. Katara spojrzała w górę, na poranne niebo, kłębiące się gęste i ciemne chmury, przysłaniające gwiazdy. Zapowiadało się na deszcz.

Zahaczywszy o stajnie, obydwie kobiety opuściły mury chramu. Matka przełożona na karosrokatym wałachu, dziewczyna na swojej Kaszy lub zaproponowanym przez kapłankę zastępstwie w postaci lekko narowistej, bułanej klaczki.

— Gdzie umówiłaś się z tą dziewczyną? — spytała, gdy zrównała się z Burzą w przyspieszonym kłusie.

Dziewczyna wyprostowała się w siodle i zmarszyła brwi z konsternacją, widząc nie jedną, lecz dwie postaci zmierzające w jej kierunku nieśpiesznym kłusem. Czarnowłosą podlotkę kolebiącą się na bułanku rozpoznała od razu, drugi jeździec musiał wpierw unieść głowę spod szarej opończy, lecz wtedy, na widok przyczesanych, siwych włosów i świętobliwego oblicza matki Katary, cudzoziemka ściągnęła kąciki ust w gorzkim wyrazie, jakby musiała przełknąć coś wyjątkowo niesmacznego. Niewątpliwe jej obecność wywoływała bliźniaczą reakcję. Jak na kulturalne kobiety przystało, obie z kapłanką przełknęły swoje niesmaki w milczeniu i Alsvid przywitała ją oraz Burzę.

— Nasze randez-vous z nieboszczykiem niespodziewanie zmieniło się w ménage à trois? Zwykle rada jestem wiedzieć wcześniej o takich aranżacjach... — oznajmiła, potyczkując się ukradkiem z duchowną na ziejące chłodem spojrzenia. — ...Ale nie ma co stać i moknąć po próżnicy. Jeszcze nam nasz wiedźmin ucieknie.

Ściągnęła wodze munsztuka i przytrzymała drobiącego w miejscu siwka, puszczając przodem obie kobiety. Jak zastanawiające nie było, do czego przy inspekcji trupa była potrzebna kapłanka świętej Melitele, poza udzieleniem spóźnionego namaszczenia, Alsvid wolała dowiedzieć się tego w drodze lub na miejscu bardziej niż nadal marnować czas, którego nie miała... czy raczej Una go nie miała. Nabrała natychmiast swych podejrzeń, wziąwszy pod uwagę interesujące pogłoski, jakimi Arnold Florent miał do podzielenia się na temat skromnej wielebnej matki, lecz postanowiła zachować je dla siebie, póki co. Cmoknęła na konia i ruszyła kłusem za dziewczyną oraz kapłanką, jedną dłonią trzymając wodze, drugą spoczywając na głowni przypasanego miecza.

Burza, za niecały rok młoda i samotna matka, wespół z dziewicą i staruchą stanęła nad jakertowym grobem. Chwyciła chłodną dłoń tej pierwszej, chwyciła i lodowatą, spracowaną, pomarszczoną dłoń drugiej. A sama miała nagle mokre i rozpalone nie wiadomo od czego ręce – nie tylko ręce, także czoło, twarz, całe ciało. I serce dudniące jak galopujący koń. Może przez nocną drzemkę pod gołym niebem jakieś licho się do niej przyplątało i przyniosło chorobę. Może wszystkiemu winne były skrajne i nienazwane uczucia, których kłębiło się w niej teraz zdecydowanie zbyt wiele.

Stała nad mogiłą i mimo szczerych chęci chyba po raz pierwszy nie potrafiła w ogóle się modlić. Płakanie też jej nie wychodziło. Patrzyła tylko tępym wzrokiem na sponiewierane przez deszcz kwiaty, trochę na twarz Katary, zgadując jej przeżywanie tej chwili, trochę na cudzoziemkę, bo ładna z niej była dziewczyna. Trochę na uwiązane do wątłej brzózki konie, trochę na moknący las, trochę na resztki zeszłorocznych liści. Trochę na bure jak szmata niebo. Miała chęć wyśmiać cały ten rzekomy majestat śmierci, bo nie widziała w niej nic, kompletnie nic majestatycznego. Machinalnie zaczęła coś nucić, aczkolwiek pod surowym spojrzeniem kapłanki zaraz się zamknęła. Gdzieś w trzewiach płonęło w niej prawdziwym ogniem rozpaczliwe błaganie, krzyk i łzy, ale nic z tego nie chciało przejść jej przez gardło. Za mocno paliło. A z drugiej strony zbyt wielką falą zalewała ją ta niby-obojętność, bliźniaczka niemocy i odrętwienia.

— Zrób coś — zażądała zimno od Katary. — Nie kłam, że nie możesz!

Cudzoziemka modlić się nie mogła. Nawet dziecko wiedziało, że podstawowym składnikiem każdej modlitwy była wiara, a tej Alsvid nie miała, ani w boginię Melitele, ani w święty żar Wiecznego Ognia, ani w pierdolonego Lwiogłowego Pająka. Nie wierzyła w bogów, ale wierzyła za to w inne rzeczy, na przykład w to, że dopadnie w wkrótce Novigradzie tę jedną osobę, na którą polowała od tak dawna, że jej siostrę można jeszcze uleczyć, że wszystkie ich krzywdy można pomścić i że matka Katara za chwilÍ przywróci do życia coś, co absolutnie żyć nie powinno. Musiała wierzyć. Tak jak wtedy, w noc, która teraz stanęła jej cieniem przed oczami, kiedy biegła przez czarny las zdyszana, przerażona i krzyczała w ciemność z gniewu i rozpaczy... A ciemność odpowiedziała. Czemu nie miałaby odpowiedzieć i dziś?

Cicho zrobiło się nagle dookoła, ale nie nad mogiłą. Wokół niej. Nie było słychać koni ryjących ziemię kopytami i targających wątłą brzózką na boki ani ptaków na gałęziach drzew, ani deszczu kapiącego na liście, ani narastającego bełkotu Starszej Mowy płynącego z suchych, pomarszczonych ust kapłanki – albo to tylko ona nie słyszała. Czując skórę cierpnącą jej z nagła pod rękawami, Alsvid nasłuchiwała czegoś zupełnie innego.

Burza krzyknęła w złości i beznadziei, wielebna matka zamilkła, a z pobliskich drzew stadko wron i szpaków nagle poderwało się w popłochu do lotu i odfrunęło z zagajnika. Niemożliwe stało się możliwe i ustami pobożnej kapłanki żywym głosem przemówiło coś, co zgodnie ze wszelkimi prawami natury przemawiać nie powinno. I to we wcale wulgarnych słowach.

– Fascynujące – mruknęła dziewczyna ze szczerym uznaniem, mrużąc żółte oczy i dając chwilę ujścia swej czysto niezawodowej ciekawości. Żałowała nawet, że rzekoma kapłanka wedle wszelkich przesłanek musiała na ten moment wyłączyć się z konwersacji i nie mogła odpowiedzieć na kilka krótkich pytań. W podobnym wysoce potępianym przez byłą Kapitułę rodzaju przedsięwzięcia Alsvid brała dotąd udział tylko raz – nadal więcej, niż mógł się pochwalić przeciętny śmiertelnik – i tylko powodowana najwyższą koniecznością. Wtedy jednak sprawy potoczyły się zgoła inaczej, bardziej powszechną dla nekromantycznej interrogacji metodą. Nie licząc tego, że obrażoną Petrę z Creyden po śmierci było jeszcze trudniej przekonać do rozmowy niż za jej gwałtownie zakończonego życia. Każdy kiedyś uczył się na błędach.

– Ciebie nazywali Jakertem z Mirtu? Czarożercą?

Czcigodna wzdrygnęła się gwałtownie, przeszyta nagłym dreszczem. Jej rzęsy oraz powieki zatrzepotały na wzór skrzydeł ćmy uwięzionej w materiale firany, odkrywając na moment oczy jak dwie postawione koło siebie miski wypełnione mlekiem. Jej twarz wykrzywiła się dziwnie, grymasem który nie należał do niej.

— Między innymi — odparł głos na pytanie zadane przez wcześnie posiwiałą. — Chociaż drugie z tych imion uważam za kompletnie kretyńskie. A kto pyta?

Niespokojna dusza nie miała okazji zastanawiać się nad ostatnim pytaniem, gdy do rozmowy włączyła się Burza, dorzucając do niej mnóstwo własnych. Ironiczny? A jaki miał być, jeśli życie nie ustawało w zaskakiwaniu go ironią, wliczając w to moment jego kresu, który okazał się ponurym dowcipem? Beztroski? Powiedzmy. Niedokończone sprawy, jak ucięte mieczem (bo i dosłownie) nadal kazały resztkom świadomości trzymać się tego miejsca, ale oględnie rzecz biorąc miał teraz zdecydowanie mniej problemów niż za życia. Faktycznie musiała go nienawidzić, szczerze i prawdziwie, skoro życzyła mu powrotu na ten pierdolnik. I miała niezły tupet, by wygadywać resztę bredni nad skrajem jego grobu.

— Durna smarkula — wycharczał, obnażając zęby Katary w wyrazie, który na jej zwykle dostojnym, pełnym niezmąconego spokoju obliczu prezentował się jak tarantula na biszkoptowym cieście. — Co niby ja mam powiedzieć? — pytanie było ze wszech miar retorycznym, bo dobrze wiedział co. — Wykapana mamusia, krew z krwi! Oto dlaczego tu tkwię, przez was obydwie!

Nie czekał, aż tamta doliczy się trzech. W jej obecnym stanie zdążyłby umrzeć ponownie, zanim doczekałby tej chwili.

— Gdzie jest twój brat? Gdzie ten mały skurwiel? Jest tutaj? — głos martwego charakternika rozległ się nagle jakby zwielokrotniony echem i metalicznym pogłosem. Ramiona kapłanki naprężyły się niebezpiecznie, lecz chwyt jej dłoni nadal pozostawał niezłomny. Żyły na jej szyi uzewnętrzniły się, czerniejąc niczym zasychająca krew. — Postradał rozum! Naraża was obydwoje!

W ferworze rozbuchanych emocji i namiętnej wymiany żali między rozhisteryzowaną Burzą a martwym wiedźminem Alsvid postanowiła nie wtrącać się między przysłowiową wódkę a zakąskę. Wszystko wskazywało na to, że wiedźmin i dziewczyna się znali, że się bardzo dobrze znali i że próżno było oczekiwać po którymkolwiek z nich trzeźwej rozmowy, dopóki sobie nie wyjaśnią kilku spraw nierozwiązanych pre mortem. Puściła młódkę, raczej nie grożącą już rozkopaniem mogiły gołymi rękami ani przypadkowym wytrąceniem kapłanki z opętańczego transu. Ale miała ją na oku.

– Ograniczmy obrzucanie się oskarżeniami do minimum – zasugerowała ze z coraz większym trudem wystudiowaną cierpliwością. – Nie wszyscy mamy przed sobą perspektywę wieczności. Zaproponowałaś mi spotkanie z Jakertem, Burzo, i mam wszelkie intencje skorzystać z tej propozycji – oznajmiła zgodnie z prawdą. Nie zamierzała spisywać całego tego zgubnego przedsięwzięcia na straty i przynajmniej zamienić za zmarłym wiedźminem kilka słów, nawet jeśli potrzebny i zdatny do czegokolwiek dla niej był tylko żywy. Jeżeli przezwisko „Czarożerca” było choć w połowie tak zasłużone, co i kretyńskie, to mogła mieć wcale wiele do zyskania na tych kilku słowach.

– Alsvid – przedstawiła się nieboszczykowi, gwoli pominięcia kretyńskich imion nie wspominając pełnego tytułu. – Pozwolę wam dokończyć, nim wyłuszczę swoją sprawę do ciebie, wyraźnie macie sobie wiele do powiedzenia.

Ukłucie żywego jeszcze poczucia winy, nadal drzemiącego bardzo płytko pod powierzchnią pozornego spokoju, kazało Lotcie zaprotestować z wyjątkowym ogniem. Bo przecież tak naprawdę czuła się odpowiedzialna. Czuła się po trosze morderczynią. Nieważne, że cała ta tragedia nie przez nią była zawiniona i nijak nie mogła jej zapobiec.

A może? Może dało się wtedy coś zrobić?

— Hej, odwal się, nie ja cię zabiłam! Przypomnę, że to nie ja jestem przyczyną tego wszystkiego, a ty sam! To ty przed laty zabrałeś mi brata, ty zrobiłeś z niego potwora, a później on ci się odwdzięczył najlepiej jak umiał. I najgorzej, jak to było możliwe. Tylko wplątaliście... wplątałeś mnie w to, nie wiem dlaczego. Po co ja tam byłam potrzebna? Żeby było na kogo zrzucić winę za to, co się miało stać? Czego się, do cholery, spodziewałeś? Gdzie w tym wszystkim moja wina? Sam sobie to zrobiłeś. I...

I mnie, nie dokończyła na głos, spłoszona bezdusznym śmiechem. Ale czego innego się po nim spodziewałaś, biedna mała Lotto? Czego innego niż drwiny? Zabrałeś mi wszystko, bo wszystkim zdążyłeś się w międzyczasie stać. Jakimś kompletnie niepojętym sposobem, głupio, szczeniacko, bezsensownie, a jednak najprawdziwiej w świecie.

— Racz mówić jaśniej, Jakert — zażądała ostro, próbując teraz ostrością osłonić swoje wnętrze. Rychło w czas. — Jaśniej. Co za odlew? Twojego mrocznego, kurwa, serca? Co Tibert może z nim zrobić? Co JA mogę z nim zrobić? Obawiam się, że mimo moich szczerych chęci nieprędko może nam się jednak powtórzyć okazja do pogawędki, więc bądź tak miły i gadaj. Konkrety, do diabła. Także w kwestii mojej matki, skoro już szargasz jej pamięć.

Piorun. Obraz płonącego domu pod powiekami. Mrugaj oczami, Lotto, mrugaj szybko, zaraz zniknie. Nie chcesz przecież tego pamiętać. Tyle razy już zapomniałaś.

— Czegóż to nie mogłeś jej dać? Odrzuciła twoje zaloty, kiedy byłeś zakochanym smarkaczem, czy co? — Tę myśl trzeba było rzucić kąśliwym, pewnym, szyderczym tonem, inaczej byłaby nadto niezręczna i niewygodna. A i tak ukłuła krótko i nieprzyjemnie gdzieś w żołądek, bo kto wie, kto wie, czy nie miała w sobie ziarna prawdy. — Mówisz o niej nie bez przyczyny, nie wykręcaj się teraz. Co działo się między tobą a nią? Ty jesteś trupem, ale ja muszę jakoś żyć, pomóż mi w tym. Konkrety, Jakert.

Pytasz, ale czy na pewno chcesz wiedzieć, biedna mała Lotto?

Rzut oka na cudzoziemkę. Rumieniec zażenowania na białej, jeszcze mokrej od łez twarzy.

— Dzięki. Przepraszam, uniosłam się. I przepraszam, że jesteś tego świadkiem. Gadaj z nim...

Burza skapitulowała. Wstyd jej teraz było wobec Alsvid. W istocie obiecała ją zabrać do wiedźmina, a teraz kazała jej wysłuchiwać tych wszystkich cholernie osobistych detali z własnego życia i kilku żyć okolicznych, tych wszystkich żali, tego płaczu i oskarżeń. Kto dziś ma tyle czasu, żeby go marnować na sceny prywatnych tragedii nieznajomych ludzi?

Ostatnio edytowany przez Aishele (2017-11-29 00:49:34)

Gdzie tryskały iskry, łatwo szło się sparzyć, cudzoziemka mądrze ustąpiła tedy od żaru i odsunęła się na bok, dając swarnej parze dość przestrzeni na wymianę zdań. A jednocześnie na tyle mało, by żadne z wymienianych zdań nie uszło jej uszom. Rozmowę wszak toczyli w całej jej absurdalności trudną i pewno bolesną, a trudne i bolesne rozmowy miały to do siebie, że nawet przerwane szybko wybijały z powrotem jak szambo z zalanego rynsztoka. Równie dobrze dziewczyna mogła się tedy wykazać zwykłą ludzką przyzwoitością.

I czekała przyzwoicie, krążąc przy skraju zagajnika z założonymi rękami jak siwa wrona nad, na ironię, świeżym trupem. Ale w przeciwieństwie do głodnej wrony, nie rzuciła się do niego z dziobem i pazurami, ledwie tylko nastała jej kolej, by się pastwić nad zezwłokiem. Stały poniekąd, ona z Burzą i nieobecna duchem kapłanka, przed majestatem śmierci.

Alsvid podeszła powoli do bladej, zesztywniałej w transie Katary i zmierzyła się wzrokiem z zamglonymi oczami, które wcale do Katary nie należały. – Potrzebuję twojej pomocy, Jakert – oświadczyła spokojnie, rzeczowo. – Dlatego tu jestem. Podobno polowałeś kiedyś na czarodziejów, Fergala Balmoralu, Szalonego Telanzara... A ja muszę znaleźć czarodzieja, takiego, który umie się bardzo dobrze ukrywać i jest czujny jak zapędzony w kąt szczur. Możesz go znać: Zavist, pochodzi z Koviru, niemal na pewno przebywa gdzieś w mieście. A jeśli nie znasz i nie wiesz, gdzie mógł się zaszyć, to być może znasz kogoś zdolnego go wytropić. Nie spłoszyć.

– Muszę go znaleźć. Nie wiem, jaką cenę może wołać sobie nieboszczyk, ale za tego czarownika jestem gotowa rozważyć każdą.

Ironia, stąpająca za wiedźminem krok w krok nawet po jego śmierci, miała w niezbyt dalekiej przyszłości raz jeszcze namieszać w kwestii tego, kto komu dał potomstwo. Póki co jednak tylko chichotała bezgłośnie, przycupnąwszy razem z Jakertem w jego grobie i bardzo chytrze udając, że wcale jej tam nie ma.

Lotta poczuła się nagle zupełnie tak jak tamtego dziwnego dnia, kiedy po raz pierwszy ledwo udało jej się wstać z łóżka i śmiertelne zmęczenie ogarnęło ją, zanim jeszcze otworzyła oczy. Zanim zdołała się w ogóle obudzić. Podobnie jak wówczas, tak i teraz całe ciało miała kompletnie bezsilne i ciężkie, jakby obolałe od długich lat bezruchu. To było jeszcze a Aretuzie. Takie dni powtarzały się później przez pewien czas, skutecznie uniemożliwiając dziewczynie wszelkie działania, łącznie z umyciem się i włożeniem czystej koszuli. Później minęły i podczas swojej nieobecności wydawały się tak bardzo odległe, że trudno było w ogóle pojąć ich istotę.

Teraz wróciły jakby z uderzeniem obucha w trzewia.

Wtem jakaś nowa piosenka pojawiła się mimochodem w jej głowie.

Gdybyś lubił mnie choć trochę, hej...

Niemądra i sentymentalna piosenka, która miała jednak w sobie wszystko to, o czym ludzie pragnęli słuchać.

Gdybyś kochał jak nie kochasz mnie...

Głupio byłoby ją zapomnieć.

Gdybyś nie był jaki jesteś,
zechciał tak jak nie chcesz mnie...

A, pozornie prosta, mogła przecież zaraz zniknąć jak sen, którego nie zapisze się po nagłym wybudzeniu w środku nocy.

Byłbyś wiatrem a ja polem, hej...
Byłbyś niebem, ja topolą, hej...
Byłbyś słońcem a ja cieniem,
gdybyś tylko zmienił się.

Piosenka. Pamiętaj, Lotto, piosenka.

Gdybyś nie śnił mi się w nocy, hej...

Bardzo dobra...

Gdybyś dał mi wreszcie spokój, hej...

...piosenka. Doskonała. Bardzo ważna piosenka. Żeby tylko ją zapamiętać, żeby jej tylko...

Może bym ci darowała,
może zapomniałabym...

...żeby jej tylko nie zgubić. Młoda poetka skupiła na nowo narodzonym strzępie tekstu i zarodku melodii wszystkie swoje myśli, całą siłą woli zapominając o reszcie świata z Jakertem z Mirtu na czele.

A nie mając pojęcia, cóż może mu po tym wszystkim powiedzieć, zdecydowała oszczędzić  już biednemu trupowi słów. Pozostawić za sobą tylko wielkie milczenie. I odeszła bez pożegnania, bez ostrzeżenia, wędrując gdzie ją stopy poniosą, nie spodziewając się, że ktoś po niej zapłacze. Nagle strasznie zapragnęła zobaczyć morze. Możliwość utopienia się w nim brała pod uwagę tylko przez krótką chwilę.

Gdyby i chciał zareagować, nie był w stanie. Leżał więc, pozostając biernym uczestnikiem wydarzeń, choćby nie czuł się nawet takim. Zdawało mu się, że scena, której był częścią, odgrywała się gdzieś obok, bez jego udziału. Każda bowiem próba rozchylenia powiek kończyła się bolesnym wręcz zderzeniem z przeraźliwą światłością. Nasłuchiwał więc. Słuchał głosów, ale nie rozumiał słów. Zupełnie, jak gdyby otaczający go ludzie posługiwali się jakimś szyfrem, którego nie sposób było złamać. Poddał się więc, pozwalając senności i wyczerpaniu, by przejęły władzę nad jego ciałem i umysłem.

Obudził się, choć nie otwierał oczu w obawie, że znowu porazi go oślepiające światło. Nasłuchiwał. Żadnych koni, żadnych niezrozumiałych słów i pokrzykiwań. Było zupełnie cicho.

Wziął głębszy oddech, napełniając płuca chłodnym powietrzem. Nie czuł już dymu i smrodu spalenizny. Zamiast tego docierały doń zapachy, których z początku nie rozpoznawał. Dopiero kiedy skupił się na nich, uzmysłowił sobie, że przecież były to kobiece perfumy. Podobnych używały utrzymanki i główne atrakcje "Jedwabnego Szlaku". Czyżby więc zaciągnięto go prosto do Arnolda? Nie, nie wiedzieliby przecież, dokąd się udać.

Zdecydował się na otworzenie oczu. Tak, jak się spodziewał, nie rozpoznał pomieszczenia, w którym aktualnie przebywał. Uniósł ostrożnie głowę i rozejrzał się po nim dokładnie, starając się rozeznać w sytuacji, odgadnąć swoje położenie. Jako że pokój z pewnością na areszt mu nie wyglądał, Physalis odetchnął z ulgą, przy okazji znów rozkoszując się przyjemną wonią. Natychmiast zlokalizował okno, przez które docierały do niego mieszające się zapachy kwiatów.

Spojrzał po sobie i naraz poczuł ból w całym ciele, raz jeszcze przeżywając zdarzenia z... No właśnie. Nie miał pojęcia, z kiedy, jak długo czasu tu leżał. Nie widział, w jakim był stanie — wszystko zakrywały bandaże. Nie wiedział nawet, czy ma czucie w nogach, czy tylko odnosi takie wrażenie z czasów sprzed tej cholernej, samobójczej wyprawy. Zacisnął pięść i zagryzł szczęki, opadając znów głową na posłanie.

— Weź się w garść! — wycedził po chwili przez zęby i zmusił do podniesienia do siadu. Przeniósł nogi na krawędź łóżka i opuścił je na posadzkę. Przeniósł ciężar ciała, próbując wstać.