Vatt'ghern - Wiedźmin PBF

Faktycznie pojebał... Za te pieniążki miał opłacić gońca, który to by ściągnął mu dwóch robotników. Kurwa, Rysław naprawdę mocno musiał dostać po łbie tym toporem.

Tak czy siak... już zrozumiał.

- Ty - Pokazał opancerzonym palcem na tego najbardziej tęgiego. - Jak dasz radę targać na spół z krasnoludem, to masz te robotę. Ino szybko mów, bo kiedy przyjdzie kompan tego krasnala, to on bierze robotę. - Obrócił się, coby zobaczyć, czy przypadkiem drugi krasnolud nie wrócił. Pewno złudna nadzieja, ale zarzucił okiem. - O zapłacie pogadasz z panem Ignacem. Stratny nie będziesz.

Jak się chłop zgodził, to poszli jeszcze po krasnoluda. Nietypowe zestawienie, ale jak jeden weźmie niżej a drugi wyże, to może świat nie pierdolnie a cały misterny plan nie pójdzie się jebać w pizdu. No, a jakby się zjawił ten Gburek, to chłop idzie w odstawę z tekstem "że już nie trzeba".
Zaś jakby się nie zgodził... To wtedy zależy - głównie od tego, co powiedział i czy przypadkiem ten zagubiony krasnolud nie wrócił.

Ostatnio edytowany przez Kanel (2018-01-08 22:53:22)

- Aj... aj, zjebałeś. - Syknął. - Żebyś był mniej wyszczekany, to bym i coś rzucił. Bo i prawda, że w chuja poleciałem. Prawda, że niepotrzebnie ściągnąłem. Tedy dałbym ci ze trzy denary, rękę podał i nawet przeprosił. Bo wiesz... wiem jak to jest, kiedy się na ciebie wypną. Ale... - Pokiwał głową. - Ale no kurwa wleźć musiałeś na krasnoludy... Gdyby to były elfy, to pies jebał... a nawet dobrze, bo sprzedały się czarnym. No ale, kur-wa mać, po naszej stronie - Huf Mahakamski. Jak diabli się bili, takie, kurwa, twarde. I wiem ci to z pierwszej ręki, bom sam w tej kampanii brał udział i pod Brenną się też biłem. - A co... wygarnął mu. Bo co jak co, ale honor i waleczność to się winno szanować, tak samo zresztą jak i dobrą stal. Nawet jeśli ma się to skończyć łatką "obrońcy nieludzi" i stosem - chyba, że za wyrażanie opinii jeszcze nie zabijali, to tak to może i nie stosem.

Spojrzał po krasnoludach. - Was obraził, tedy rzeknijcie... Dać mu na napitek, czy puścić z pustymi rękoma? - Słowo się rzekło, a Rysław do werdyktu zamierzał się dostosować, tedy jeśli powiedzą "dać", to mu da te trzy monety za chujowy swój postępek. Ale jeśli stwierdzą "chuj mu w dupę", no to, kurwa, chuj mu w dupę.

Tak czy siak, czekała na nich robota a on zamierzał wszystko do końca doprowadzić i krasnoludy oddać na miejsce, coby przypadkiem się nie pogubiły.

A... chuj. - Dobra, masz trzy. - Ściągnął rękawicę, wydobył zeń trzy denary i włożył je poszkodowanemu w rękę. Jeśli nie mieli go dobrze kojarzyć, to może choć z wypłacalnością skojarzą - a chuj wie, kiedy znowu będzie musiał szukać tragarza.

Jak już teraz nie łaska i wziąć nie chciał, to i prosić go nie zamierzał. Trudno.

Zaciągnął rękawicę na łapsko, zacieśnił pasek na nadgarstku.
- To idziem. - Zakomunikował. Potem ich poprowadził, podle tego co zapamiętał. Niby mógł zostać i pogadać już z Akabem, ale szczerze wolał dopilnować, coby krasnoludy na pewno trafiły.

Kiedy spod gospody dotarli na miejsce, wspomniana „awantura” przeniosła się z dala od banku, bardziej w kierunku centrum giełdy. W miejsce, gdzie gwar, hałas i kłótnia były na porządku dziennym, a tym samym dla nich dyskretniejszym. Przypuszczalnie był to drugi powód dla którego nikt ich jeszcze nie podjebał, pomimo małego, wyraźnie ucieszonego tłumku zgromadzonego wokół nich. Pierwszym był fakt, że wyglądało na to, że rękoczyny mieli za sobą, a obecnie obrzucali się wyłącznie obelgami na odchodne.

Kręcąc głową, Aked stanął na palcach by lepiej widzieć a zaraz potem zrobił użytek z wyjętej nie wiedzieć skąd i kiedy ozdobnej laski z gałką, którą przedostał się nieco bliżej, odpychając nią uczących się nowych obelg smarkaczy.

Pryncypał, chudy, czarny i wystrojony, niby wampir, pokazywał właśnie zgięte w wiadomym geście ramię stojącemu naprzeciw niemu jegomościowi. Nieco korpulentnemu człowiekowi z wypomadowanymi wąsami, ubranego w modny niebieski kaftan (którego przód był obecnie cokolwiek wymięty), pognieciony beret oraz obcisłe nogawice. Obydwaj krążyli wokół siebie jak koguty, sapiąc a sarkając oraz będąc poznaczonymi śladami niedawnej szarpaniny. Poza wymiętym nieco strojem, pryncypał miał zadrapanie na czole, a tamten lekko pękniętą dolną wargę. Słowem, obrażenia wynikły przypadkiem przy szamotaninie, albo obydwaj bili wyłącznie z dziwki.

— …nędzny i zaśmiardły gadzie! Rivski, kurwa, złodziejaszku! — kończył swoją litanię Schmeisser, podczas gdy jego wąsaty adwersarz odszczekiwał mu się z wyciągniętą w jego kierunku dłonią.

— Oddawaj moją rękawicę, ty opita cudzą krwią pijawko!

— Aj, sam mi ją rzuciłeś to teraz chodź i weź ją sobie!

— Może mam ci jeszcze drugą rzucić i buty na dokładkę, gołodupcu? Dawaj, mówię!

— Won z łapami, bo ci przypierdolę w tego wypacykowanego wąsa!

— A srał cię pies! Nie mam czasu stać tutaj i marnować na cię mój czas. Spotkamy się jeszcze! Jeśliś nie cienkobździej! Wtedy się przekonasz!

— Nie strasz bo się zesrasz!

Nie zaszczycając byłego komorzego ani jedną repliką więcej, tamten okazał mu jeno digitus infamis i obrócił na cholewie wyglancowanego buta, ruszając w kierunku ulicy głównej. Schmeisser, wciąż jeszcze wściekły, rzucił trzymaną rękawicą tamtego, cisnąwszy ją prosto w gówno i przydeptawszy.

— A idź do dupy! Obszczybruzdo! Pierdziworze jeden! — zawołał za nim jeszcze i prawie gotowy za nim iść, gdyby nie Aked, który w porę złapał go za ramię z trudem powstrzymując.

— Aj, czego?! — zawołał zaskoczony, obracając się i widząc dwie znajome twarze, kupca oraz swojego ochroniarza. Dostrzegając ich tym łatwiej, że dotychczasowi gapie, widząc że nie ma co liczyć na ciąg dalszy, rozeszli się we wszystkie strony.

— Nie umawialiśmy przypadkiem w gospodzie? — burknął, ciągle jeszcze zły, poprawiając naciągnięty rękaw. — A ty Aked masz chyba jakieś akcje do obstawienia?

— Wiesz, Schmeisser. Teoretycznie to właśnie obstawiam jedną akcję. Tą, którą tu właśnie urządziłeś. Zechcesz wyjaśnić z jakiego powodu te całe jasełki? — Aked niezrażony opryskliwością, a nawet trochę wesoły, odwrócił spojrzenie od niknącego w dali adwersarza, przenosząc je na swojego kumpla, dawnego komorzego. — Najlepiej gdzieś daleko. Albo mi się zdawało albo widziałem tu gdzieś patrol tych darmozjadów strażników.

Schmeisser, ciągle jeszcze zły jak chrzan, skorzystał z sugestii i ocharuszył się nieco, jak to babka Rysława mawiała.

— Dobra. Niech będzie — mruknął, rozejrzawszy się nerwowo po tłumie. — Z tą gospodą to nie jest zły pomysł. Muszę się, cholera, napić. Idziecie?

— Akcje nie gęś, nie wytopią się. — Aked z uśmiechem wzruszył ramionami, po czym machnąwszy ręką, powiódł ich w kierunku z którego niedawno przyszli. — Idziesz, Rysław?

I tak oto, towarzysząc kupcowi, udali się na powrót w kierunku gospody.

Jak powiedział tak zrobił. I znalazł się na giełdzie.

A choć nie była ona zachodnim bazarem, na którym faktycznie można było nabyć wszelakiego rodzaju produkty sprowadzane z odległych zakątków Kontynentu, a może nawet spoza niego, a przy tym nie brakowało muzyków ani kuglarzy, giełda służyła przede wszystkim mniej lub bardziej poważnym panom kupcom sprzedającym i kupującym akcje na rozmaite dobra i towary. Kupiących się przy tym w małych biurach lub w krąg, na ulicy, tudzież na podwyższeniach i rozłożonych gdzieniegdzie stołach z papierami wartościowymi. Ludzie luźni i powsinogi stanowili tu jednak mniejszość od czasu, gdy straży polecono bardziej pilnować tu porządku i przeganiać hołotę na bazar.

Czego tu nie było? Ano, szwagra Warna, żeby daleko nie szukać. A względem poszukiwań, po raz kolejny okazały się bezowocne. Dla samego Warna. Kiedy drugi niziołek zniknął mu z oczu, wraz wpadł na trzeciego. Niskiego, piegowatego i z kędzierzawą, kasztanową czupryną. Ubranego w podróżną kamizelę z wytartej skóry o mnóstwie kieszeni. A do kompletu w grube, przewiązane sznurem portki oraz wełnianą pelerynę w kolorze pistacjowym.

Niziołek chwilę taksował swojego pobratymca wzorkiem, po to by rozpromienić swoje oblicze, ucieszone jak u małej dziewczynki, której obiecano spacer do zwierzyńca i kupno waty.

— O raty! Dyć to kuzyn Bildo! — zakrzyknął, otwierając ramiona w szerokim powitalnym geście i zbliżając się, by objąć domniemanego krewniaka.

Nagabywującemu Warna przybyszowi zrzedła nieco mina, gdy ten wymsknął się jego ramionom oraz czym prędzej oddalił ruszając w kierunku południowym. Wyraz jego twarzy zmienił się w bezbrzeżne zdumienie.

— Bildo, zaczekaj! — krzyczał, podążając na nim niczym mały szczeniak za właścicielem. — Dyć to ja, kuzyn Pimp! Nie poznajesz mnie? Syn ciotki Eglantyny! Pamiętasz Roba i Noba? I małego Tomcia? Oni cię wszyscy pamiętają i ciągle o tobie opowiadają! Bawiliśmy się razem na farmie w Hirundum! Uch, przepraszam panią... Bildo!

Warn doszedł do końca placu. Przed sobą miał bogaty i kunsztowny front jakiejś starej kamienicy, który nad bramą wejściową został przyozdobiony białym orłem na czerwonym polu, godłem Redanii. Rozglądając się na boki mógł zaś w miarę swobodnie dostrzec majaczące na horyzoncie nadbrzeże portu, z drugiej zaś strony, także w oddali, jedną z głównych arterii Novigradu, ruchliwą oraz pełną zaprzęgniętych wozów, przechodoniów i pojedynczych jeźdźców.

— O raty... — usłyszał za sobą Warn, do spółki z dyszeniem. Gdyby w tym momencie zechciał się odwrócić jego oczom ukazałby się ten sam niziołek co wcześniej. Powiadający się kuzynem Pimpem, synem ciotki Eglantyny.  — Trudno za tobą nadążyć kuzynie! A ja pierwszy raz jestem w takim wielki mieście. Co to w ogóle robisz? Nie spodziewałbym się ciebie tutaj!